Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod, Sędziowie sędzia WSA Zofia Skrzynecka, sędzia WSA Renata Kantecka (sprawozdawca), Protokolant sekretarz sądowy Jolanta Piasecka, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 15 stycznia 2014r. sprawy ze skargi R. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od października 2010r. do lutego 2011r. oddala skargę
Decyzją z dnia 14 lutego 2013 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił R. L. (dalej jako "strona", "skarżący") w podatku od towarów i usług za miesiące od października 2010 r. do lutego 2011 r. zobowiązanie podatkowe w wysokości 0 zł oraz podatek do zapłaty w łącznej wysokości 1.400.065 zł z tytułu wystawienia faktur VAT, o których mowa w art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 53, poz. 545 ze zm.), dalej jako "ustawa VAT".
Podstawę wydania ww. decyzji stanowiły ustalenia postępowania kontrolnego, w wyniku którego stwierdzono, że strona w ramach prowadzonej od września 2010 r. działalności gospodarczej pod nazwą "A", w okresie od października 2010 r. do lutego 2011 r. wystawiła łącznie 189 sztuk faktur VAT dotyczących wykonania usług IT i SMS, na rzecz "[...]"Sp. z o.o. (30 faktur) oraz "[...]"Sp. z o.o. (159 faktur) z siedzibą w W., wykazując łącznie sprzedaż usług o wartości brutto 7.644.359,90 zł oraz podatek od towarów i usług w wysokości 1.400.064,90 zł. W ocenie organu kontroli skarbowej, faktury te dokumentowały czynności, które nie zostały faktycznie wykonane. Mając zatem na uwadze, że strona w rzeczywistości nie prowadziła działalności gospodarczej, organ wymienioną na wstępie decyzją m.in. określił na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy VAT kwoty podatku do zapłaty wynikające z ww. faktur.
W odwołaniu od decyzji organu I instancji, strona, nie kwestionując stanu faktycznego sprawy, zarzuciła naruszenie art. 108 ust. 1 ustawy VAT, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a także naruszenie innych przepisów powołanych w treści zaskarżonej decyzji. Stwierdziła, że nie można pobierać podatku, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że czynność w ogóle nie została dokonana. Podkreśliła również, że nie podpisywała i nie wystawiała żadnych faktur i na tę okoliczność wnioskowała o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Wskazała także, że toczy się postępowanie karne co do podpisów na fakturach i jej wina w żaden sposób nie została ustalona.
W piśmie procesowym z dnia 15 maja 2013 r. pełnomocnik strony podtrzymując wniesione w odwołaniu stanowisko strony wskazał dodatkowo, że przywołany przez organ I instancji wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 901/09 zapadł na tle odmiennego stanu faktycznego i stanowi jedynie własny pogląd sądu. Zdaniem pełnomocnika, zastosowana przez organ wykładnia art. 108 ust. 1 ustawy była błędna i doprowadziła do absurdalnych wniosków, niespójnych w ramach systemu prawa i dotychczasowej praktyki orzeczniczej. W dalszej części pisma, pełnomocnik analizując orzecznictwo sądowe odnoszące się do art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wskazał, że system prawa nie może dopuszczać do podwójnej penalizacji, a tak będzie w przypadku określenia odpowiedzialności strony w oparciu o art. 108 ust. 1. Ponadto powtórzył również, że faktury o których w art. 108 ust. 1 muszą dokumentować faktyczną sprzedaż lub wykonanie usługi.