W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pełnomocnik Spółki wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.
Strona wniosła o wystąpienie przez Sąd rozpoznający niniejszą skargę w trybie art. 193 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r. w związku z art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) oraz art. 124 § 1 pkt 5 ustawy z 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego co do zgodności przepisu art. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 160, poz. 1341) z art. 2 Konstytucji w zakresie, w którym ustala on dzień ogłoszenia tej ustawy jako datę jej wejścia w życie, ze względu na brak zachowania odpowiedniej vacatio legis. Od udzielenia odpowiedzi na to pytanie zależy wynik niniejszego postępowania w sprawie ze skargi na ostateczną decyzję podatkową.
Zaskarżonej decyzji Strona zarzuciła naruszenie następujących przepisów prawa procesowego:
1. art. 191 w zw. z art. 122 i 180 Ordynacji podatkowej - poprzez błędną ocenę okoliczności faktycznych dostawy (sprzedaży) oleju opałowego na cele opałowe, co wynika z zeznań świadków, a przy tym ocenę tego dowodu na podstawie nieprawidłowej wykładni niżej wskazanych przepisów prawa materialnego;
2. art. 207 § 1-2 w zw. z art. 120 oraz art. 210 § 4 in fine Ordynacji podatkowej poprzez wydanie rozstrzygnięcia opartego na błędnej wykładni przepisów prawnych: - art. 35 ust. 1 pkt 3 i ust. 6 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z 08.01.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.),
3.art. 65 ust. 1 ustawy z 23.01.2004 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 29, poz. 257 ze zm.) oraz § 4 cyt. niżej rozporządzenia Ministra Finansów z 2004 r. i § 5 ust. 1, 2 i 6 cyt. niżej rozporządzenia Ministra Finansów z 2003 r., zakładając, iż dostawca (sprzedawca) oleju opałowego był obowiązany w każdym wypadku, na podstawie obu tych ustaw i rozporządzenia, do weryfikacji tożsamości nabywców tego towaru;
4. art. 180 § 1 i art. 181 w zw. z art. 120 Ordynacji podatkowej - poprzez przeprowadzenie oraz uwzględnienie w postępowaniu przed organem kontroli skarbowej i w postępowaniu odwoławczym dowodu z oświadczeń sołtysów, choć zostały one zgromadzone przez organ kontroli skarbowej w sposób wykluczający uznanie ich za środek dowodowy;
5. art. 200 § 1 w zw. z art. 123 § 1 oraz art. 216 § 1 art. 192 Ordynacji podatkowej polegające na uznaniu przez organ odwoławczy za zgodne z przepisami o postępowaniu podatkowym działania organu kontroli skarbowej, zawiadamiającego o przeprowadzeniu dodatkowych dowodów, których w istocie nie przeprowadzono, a Skarżącego nie zawiadomiono oraz nie umożliwiono wypowiedzenia się w tym zakresie przed wydaniem skarżonej decyzji. Skarżący wyjaśnił, iż zarzut ten podnosił już w odwołaniu od decyzji, żaląc się na postanowienie organu kontroli skarbowej z dnia "[...]"., "[...]". W ocenie Skarżącego zarzutu tego, organ odwoławczy nie rozstrzygnął należycie, co jest naruszeniem art. 237 Ordynacji podatkowej. Organ odwoławczy usankcjonował działania organu kontroli skarbowej polegające na uznaniu potrzeby przeprowadzenia dodatkowych dowodów, przystąpienia do takich czynności, ale też usankcjonował faktyczne nieprzeprowadzenie żadnych dowodów i niewyjaśnienie przyczyn takiego postępowania organu. Motywy takiego postępowania organów obu instancji oraz ich skutki procesowe są dla Skarżącego niezrozumiałe i naruszają zasadę zaufania do organów podatkowych. Jeżeli bowiem organ kontroli informował Stronę o potrzebie przeprowadzenia nowych dowodów, to winien przed wydaniem decyzji powiadomić ją (ponownie) o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz wykonanymi czynnościami. Art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi o zapoznaniu się ze zgromadzonym materiałem dowodowym, nie różnicując sytuacji zgromadzenia materiału dodatkowego w razie przedłużenia toku postępowania. Strona ma zagwarantowane prawo czynnego udziału w każdym stadium postępowania; nie jest ono limitowane faktycznymi czynnościami organu podatkowego, lecz samym faktem prowadzenia tego postępowania