Organ odwoławczy uznał, iż organ podatkowy I instancji, nie miał możliwości wydania zaświadczenia zgodnie z wnioskiem strony. Przepisy art. 32 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o grach i zakładach wzajemnych nakładają obowiązek przedłożenia dokumentu potwierdzającego legalność źródeł pochodzenia kapitału, jednakże Naczelnik Urzędu Skarbowego wydaje zaświadczenie w trybie Ordynacji podatkowej. Postępowanie dotyczące wydania zaświadczeń jest rodzajem uproszczonego postępowania o charakterze administracyjnym i obowiązuje organy podatkowe przy podejmowaniu czynności polegających na urzędowym potwierdzeniu stanu faktycznego lub prawnego. Drogą zaświadczenia można potwierdzić w formie urzędowej tylko to, co aktualnie wynika z prowadzonych przez organ ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. W postępowaniu o wydanie zaświadczenia organ podatkowy nie rozstrzyga sprawy administracyjnej co do istoty, potwierdza jedynie stan faktyczny i prawny istniejący w dniu jego wydania. Zaświadczenie musi odzwierciedlać rzeczywiście istniejące fakty lub stan prawny, w innym bowiem przypadku byłoby nierzetelne.
Organ odwoławczy stwierdził, iż dowodem świadczącym o pokryciu udziałów z ujawnionych źródeł przychodów nie może być budowa nieruchomości na podstawie prawomocnego pozwolenia, opłacanie podatku od nieruchomości, czy też nie prowadzenie przez organ podatkowy postępowania z nieujawnionych źródeł przychodu. Podniósł również, iż aktualnie prowadzone jest w stosunku do M. J. postępowanie odwoławcze w związku z wydaną przez Naczelnika Urzędu Skarbowego decyzją z dnia "[...]"listopada 2005 roku, Nr "[...]" w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z nie ujawnionych źródeł przychodów za 1999 rok w wysokości 57.185,30 złotych.
Dyrektor Izby skarbowej stwierdził też, iż w jego ocenie w przedmiotowej sprawie M. J. może wystąpić z żądaniem wydania zaświadczenia o wysokości osiąganych dochodów wynikających ze składanych zeznań podatkowych.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej wniosła M. J. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie:
- art. 121§1, art. 124, art. 217§2 oraz 210§4 w związku z art. 219, art. 306a§2 ust.1, art. 306b§1 Ordynacji podatkowej
- art. 32 ust. 1 pkt 16 lit a) ustawy o grach i zakładach wzajemnych
W uzasadnieniu skargi M. J. podniosła, iż organ dokonał wadliwej interpretacji przepisów prawa normujących wydawanie zaświadczeń. Zdaniem skarżącej z przepisów art. 306a§2 ust. 1 oraz art. 306b§1 Ordynacji podatkowej expressis verbis wynika, że zaświadczenie wydaje się, jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa a także, iż organ podatkowy jest obowiązany wydać zaświadczenie, jeżeli chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów lub z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Podkreśliła, że nie jest spornym, to, iż potwierdzenia faktu pokrycia udziałów lub akcji z ujawnionych źródeł przychodów wymaga przepis art. 32 ust.1 pkt 16 lit a ustawy o grach i zakładach wzajemnych. Spór istnieje co do drugiej przesłanki, a mianowicie, czy dane, na podstawie których ma być wydane zaświadczenie były w posiadaniu Naczelnika Urzędu Skarbowego. Zdaniem skarżącej organ nie wykazał, że dane posiadane przez Naczelnika przesądzają o tym, że udziały objęte w spółce z o.o. "A" zostały pokryte z nieujawnionych źródeł przychodów. Organ podał jedynie, że charakter posiadanych ewidencji i rejestrów nie pozwala na rozstrzygnięcie kwestii pokrycia kapitału zakładowego, co automatycznie uniemożliwia wydanie zaświadczenia. W ocenie strony, wydanie żądanego zaświadczenia przez organ było możliwe. Natomiast odmowa wydania takiego zaświadczenia możliwa jest jedynie w dwóch przypadkach: gdy strona ubiega się o wydanie zaświadczenia nieprzewidzianego w przepisach prawa oraz gdy z danych posiadanych przez organ podatkowy wynika, że wobec podatnika wydana została decyzja ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego tytułu nieujawnionych źródeł przychodów. W stanie faktycznym występującym w niniejszej sprawie nie zachodzi żadna z wymienionych przesłanek. Na potwierdzenie swej argumentacji skarżąca powołała wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2004r., sygn. akt III SA 2260/02. Nie zgodziła się również ze stwierdzeniem, że "zaświadczenie musi odzwierciedlać rzeczywiście istniejące fakty lub stan prawny, w innym bowiem wypadku byłoby nierzetelne". Zdaniem M. J. rola i charakter prawny zaświadczeń wskazują, że odzwierciedlają one stan prawny i faktyczny wynikający z danych posiadanych przez organ podatkowy, który może - ale nie musi - pokrywać się ze stanem rzeczywistym. W przeciwnym razie wydanie większości zaświadczeń przewidzianych w przepisach prawa nie byłoby możliwe (np. o braku zaległości podatkowej bez uprzedniej kontroli podatkowej). Ponadto nie zgodziła się również z tezą, że Naczelnik nie dysponuje dostatecznymi dowodami, w oparciu o które może ocenić, czy majątek M. J. znajduje pokrycie w ujawnionych źródłach przychodów. Zdaniem skarżącej deklaracje oraz zeznania podatkowe złożone przez nią oraz ewentualnie innych podatników dokonujących transakcji z M. J. w oparciu o które można było ustalić, że majątek strony, z którego pokryte zostały udziały w kapitale zakładowym znajdował pokrycie w deklarowanych dochodach, jak również pochodził z ujawnionych źródeł opodatkowania - ujawnionych czynności cywilnoprawnych (umów darowizny). A zatem organ dokonał błędnej wykładni przepisów art. 306a§2 ust. 1 oraz 306b§1 Ordynacji podatkowej. Reasumując skarżąca wskazała, iż stosując wykładnię dokonaną przez organ należałoby uznać, że przepis art. 32 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o grach i zakładach wzajemnych, konstytuujący instytucję zaświadczenia o pokryciu kapitału z ujawnionych źródeł przychodów byłby przepisem martwym i zbędnym. Nie istnieją bowiem stany faktyczne, w świetle których możliwe byłoby jednoznaczne stwierdzenie, że kapitał zakładowy został pokryty z ujawnionych źródeł przychodów.