Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Błesiński, Sędziowie Sędzia WSA Renata Kantecka (spr.), Sędzia WSA Wojciech Czajkowski, Protokolant Marika Brzozowiec, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 25 czerwca 2009 r., sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/11

Decyzją z dnia "[...]"., znak "[...]", Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]", określającą zobowiązanie podatkowe Spółce A w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 rok w wysokości 0,00 zł. Organy podatkowe w ww. rozstrzygnięciach zakwestionowały, w oparciu o art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej jako u.p.d.o.p.), zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty 29.500,00 zł wydatkowanej na zakup usług marketingowych, doradczych i konsultingowych, dotyczących opracowania biznes planu ośrodka nad jeziorem "[...]" i części finansowej biznes planu, jako kosztów zaniechanej inwestycji. Spółka nie zaskarżyła opisanej decyzji ostatecznej.

W dniu 2.12.2008r. do Dyrektora Izby Skarbowej wpłynął wniosek Spółki o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji ostatecznej, w oparciu o art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Decyzji tej Spółka zarzuciła rażące naruszenie art. 15, art. 16 ust. 1 pkt 41, art. 4a pkt 1 u.p.d.o.p. oraz art. 191, art. 120 i art. 122 Ordynacji podatkowej. Ponadto, wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy i zaliczenie w koszty uzyskania przychodów kwoty 29.500,00zł wydatkowanej na usługi związane z planowaną inwestycją nad jeziorem "[...]".

W uzasadnieniu wniosku Spółka podniosła, iż organ podatkowy, wydając decyzję ostateczną, dopuścił się całkowitej dowolności w ocenie stanu faktycznego i zastosował własną, przydatną dla celów fiskalnych, interpretację pojęcia "inwestycja zaniechana". Zdaniem Spółki prawidłowa interpretacja art. 15 i art. 16 u.p.d.o.p. nakazuje zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów spornej kwoty wydatkowanej na przygotowanie dokumentacji dla banku w celu ubiegania się o kredyt na rozpoczęcie inwestycji. Podkreśliła, iż nie może być mowy o zaniechaniu inwestycji, ponieważ nigdy nie została ona rozpoczęta. Zatem kwalifikowanie czynności, na które zostały poniesione sporne wydatki, z mocy samego prawa, nie może być zakwalifikowane jako nakłady na zaniechaną inwestycję. W jej opinii stanowią one celowe i niezbędne wydatki na prowadzoną działalność gospodarczą, dzięki czemu można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka wskazała na brzmienie art. 4a pkt 1 u.p.d.o.p., obowiązującego od dnia 1.01.2003r., na mocy przepisów art. 1 pkt 2 i art. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2002r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 141, poz. 1179), zgodnie z którym ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz.694). Zwróciła również uwagę na fakt, iż przedmiotowe decyzje organów podatkowych, zarówno I, jak i II instancji, zostały wydane w czasie, gdy od ponad półtora roku obowiązywał przepis art. 4a u.p.d.o.p.

Przywołując wyroki sądów administracyjnych, Spółka podniosła, iż wskazują one wprost na fakt, że podatnik miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu, które zostały zakwestionowane w przedmiotowej decyzji ostatecznej.

Strona 1/11