Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Przemysław Krzykowski Sędziowie sędzia WSA Wiesława Pierechod (sprawozdawca) sędzia WSA Wojciech Czajkowski Protokolant stażysta Agnieszka Kunkel po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi spółki A na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej - obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz skarżącej kwotę 789 ( siedemset osiemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]", nr "[...]", Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]", którą określono Spółce A (dalej jako podatnik, strona, skarżąca) zobowiązanie podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 4.300 zł z tytułu pożyczki.
Przedmiotowa decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:
Strona zamówiła w Spółce B, z siedzibą w "[...]","[...]", które sprzedała Spółce C, z siedzibą w "[...]". Towar został dostarczony odbiorcy (do Zakładu Głównego) bezpośrednio od dostawcy za pośrednictwem Spółki D, z siedzibą w "[...]". Organ I instancji ustalił, iż jednocześnie wystawiono faktury VAT, które miały dokumentować obrót przedmiotowym towarem także pomiędzy firmami: firmą A, z siedzibą w "[...]" oraz Spółką E, z siedzibą w "[...]". Operacjom tym towarzyszył przepływ środków pieniężnych na rachunkach bankowych poszczególnych podmiotów. W dniu 16.09.2013r. Spółka E dokonała przelewu środków pieniężnych w kwocie 220.000 zł na rzecz firmy A M. P. Następnie w dniu 17.09.2013r. firma A przelała środki pieniężne w kwocie 219.999,96 zł na rzecz strony, która w powyższej dacie, dysponując środkami pieniężnymi przekazanymi przez M. P., dokonała przelewu środków na rzecz dostawcy - firmy Spółki B. Z kolei w dniu 04.10.2013r. dokonała przelewu środków pieniężnych w kwocie 21.536,38 zł na rzecz Spółki E oraz w dniu 11.10.2013r. dwóch przelewów na rzecz tej Spółki, każdy na kwotę 100.000 zł.
W ocenie organu l instancji jedynym celem wystawienia faktur, mających dokumentować transakcje pomiędzy stroną, firmą A i firmą Spółką E miało być pozyskanie przez stronę środków pieniężnych (obrót pieniędzmi), a nie faktyczny obrót towarem. Wykazanie na fakturach krótkich terminów do zapłaty umożliwiało szybki przepływ środków pieniężnych i tym samym pozwoliło stronie na wywiązanie się z zobowiązań wobec Spółki B, gdyż pozyskane w dniu 17.09.2013 r. środki pieniężne zostały przez stronę w tym samym dniu przekazane na rzecz dostawcy. Organ stwierdził zatem, że pod pozorem zapłaty za dostawę Spółka A otrzymała pożyczkę w kwocie 219.999,96 zł, którą zwróciła bezpośrednio do Spółki E w dniach 4 i 11 października 2013 r. Mając na uwadze powyższe Naczelnik Urzędu Skarbowego zastosował przepisy art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 pkt 7, art. 6 ust. 1 pkt 7, art. 7 ust. 1 pkt 4 i art. 9 pkt 10 lit. d ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (j.t.: Dz.U. z 2010 r., Nr 101, poz. 649 ze zm.) zwanej dalej w skrócie "u.p.c.c" i decyzją z dnia 12 sierpnia 2016r. określił stronie, z tytułu umowy pożyczki z dnia 17.09.2013 r., podatek w kwocie 4.300 zł.
Pełnomocnik strony wniósł odwołanie od powyższej decyzji domagając się, na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017r. poz. 201 ze zm., dalej jako Ordynacja podatkowa), jej uchylenia i umorzenia postępowania w sprawie.