Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Wiesława Pierechod (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski, sędzia WSA Renata Kantecka, Protokolant Sekretarz sądowy Monika Rząp, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2014r. sprawy ze skargi A. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]" nr "[...]", określającą A. N. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w kwocie 213.723 zł i określił to zobowiązanie w wysokości 199.082 zł.
Naczelnik Urzędu Skarbowego określił A.N. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r.w kwocie 213.723 zł., wskazując jako podstawę decyzji: art. 207 § 1, art. 21 § 1 pkt 1 i § 3, art. 53 § 1 Ordynacji podatkowej oraz art. 5a pkt 6, art. 45 ust. 6 w zw. z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a) i art. 30c ust. 1-2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Organ podatkowy ustalił, że A. N. prowadził w 2007r. działalność gospodarczą w zakresie handlu działkami budowlanymi, która nie została zgłoszona do opodatkowania. W badanym okresie uzyskał z tego tytułu przychód netto w wysokości 1.147.025,57 zł oraz poniósł koszty uzyskania przychodów w kwocie 22.167 zł. W związku z powyższym od dochodu w kwocie 1.124.859 zł organ określił należy podatek według stawki 19 %, mając na względzie oświadczenie podatnika z 20.01.2005r. o wyborze opodatkowania podatkiem liniowym - działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej Spółka A.
W odwołaniu podatnik wniósł o uchylenie decyzji w całości i umorzenie postępowania w sprawie. Zarzucił organowi I instancji naruszenie art. 122 i art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa, oraz art. 22 ust. 1, art. 2 ust. 2 i 4, art. 5a pkt 4, art. 5b ust. 1, art. 9 ust. 2 i art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Podatnik podniósł, że organ określił zobowiązanie na podstawie dowodów sprzed roku podatkowego, którego dotyczy niniejsza sprawa oraz zauważył, że podatek dochodowy jest przypisany do konkretnego roku podatkowego. Zarzucił, że w decyzji błędnie określono koszty uzyskania przychodów, między innymi, poprzez brak waloryzacji ceny nabycia nieruchomości z 1975r.. Bezpodstawnie uznano również, że sprzedaż części nieruchomości mieści się w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, przy czym pominięto regulację art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podał, że stan faktyczny przyjęty przez organ do rozstrzygnięcia sprawy był w rzeczywistości inny. Organ w ocenie podatnika myli pojęcia, nazwy i fakty, co doprowadziło do błędnych wniosków oraz pominięcia istotnych w sprawie dowodów i okoliczności. Wskazał, że nieruchomość miała dwa plany zagospodarowania przestrzennego następujące po sobie. Pierwszy plan wprowadzono bez ingerencji i wniosków strony, przewidywał on przeznaczenie gruntów prywatnych pod wysoką zabudowę. Powołane w decyzji wnioski i starania w zakresie zmiany tego planu miały na celu zmniejszenie atrakcyjności przy ewentualnej sprzedaży tych gruntów, a działania tego rodzaju nie można uznać za charakterystyczne dla przedsiębiorców. Ponadto posiadany przez podatnika areał nie dowodzi, że prowadził on działalność przedsiębiorczą, rolniczą w celach zarobkowych. Podał, że posiadany majątek zaspokajał wyłącznie cele osobiste podatnika i jego rodziny. Organ pominął także znaczenie działań innych osób, z którymi nie był związany żadnymi umowami. Osoby te działały we własnym imieniu i na własne ryzyko, co nie może być interpretowane jako jego działania. Nie zgodził się także z oceną ciągłości sprzedaży wskazując, że sporządzanie aktów notarialnych w różnych terminach nie jest wystarczającym dowodem na poparcie tej tezy. Stwierdził też, że uzyskane ze sprzedaży środki nie mogą być uznane za zyski.