Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tadeusz Piskozub (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska, sędzia WSA Katarzyna Matczak, Protokolant sekretarz sądowy Jolanta Piasecka, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 12 czerwca 2013r. sprawy ze skargi K. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2005r. 1. oddala skargę, 2. zasądza od Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na rzecz doradcy podatkowego kwotę 7200 złotych (słownie: siedem tysięcy dwieście złotych) powiększoną o należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]’ Nr "[...]" określającą K. B. - Firma Usługowo-Handlowa A. w L., zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do czerwca 2005r. oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące od lipca do grudnia 2005r.
Z akt sprawy i motywów decyzji wynika, że:
Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej przeprowadził kontrolę w Firmie Usługowo-Handlowej "[...]" - K. B. w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2005r. Organ kontrolujący stwierdził, że podatniczka zawyżyła podatek naliczony do odliczenia, a tym samym zaniżyła zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2005r. poprzez odliczenie podatku naliczonego z 81 faktur VAT, dotyczących zakupu paliw, wystawionych od stycznia do sierpnia 2005r. przez podmiot nieistniejący - Spółkę z o.o. B. z siedzibą w O., ul. "[...]". Łączna kwota zawyżenia podatku naliczonego wyniosła 384.478,95 zł.
W konsekwencji powyższego, powołując się na § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia z dnia 27.04.2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 97, poz. 970 ze zm.), oraz obowiązujący od 01.06.2005r. art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w skrócie: u.p.t.u., Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej zakwestionował prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego we wspomnianych fakturach pochodzących od podmiotu nieistniejącego i decyzją z dnia 10.10.2006r. określił stronie kwoty zobowiązań w podatku od towarów i usług oraz nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2005r. - w wysokościach jak w sentencji (karty nr 163-172, tom I akt podatk..).
W wyniku złożenia odwołania Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia "[...]"., uzupełnioną decyzją z dnia "[...]" (karty nr 202-206, tom I akt admin.) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Wobec złożenia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w O., wyrokiem z dnia 09.01.2008r. sygn. akt I SA/Ol 180/07 uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej. Sąd stwierdził m.in., że zastosowanie regulacji przewidzianych w art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) u.p.t.u. oraz odpowiednio w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27.04.2004r. sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w odniesieniu do uregulowań zawartych w prawie wspólnotowym, jest dopuszczalne, jednak musi być poprzedzone wykazaniem, że z ogółu obiektywnych okoliczności sprawy wynika, że podatnik wiedział lub mógł wiedzieć o oszukańczym charakterze transakcji. W ocenie zaś Sądu, organ podatkowy nie zbadał sprawy pod tym kątem.
Po otrzymaniu prawomocnego wyroku Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia "[...]" (k. 239a-239d, tom I akt podatk..) uchylił decyzję organu I instancji w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Organ odwoławczy stwierdził, że stan faktyczny w zakresie będącym przedmiotem sporu nie został ustalony wyczerpująco, a ponadto niektóre okoliczności tego stanu faktycznego budziły wątpliwości, co wiązało się z koniecznością przeprowadzenia postępowania w znacznej części.