Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Brzuzy (sprawozdawca) Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski sędzia WSA Katarzyna Górska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 10 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zobowiązania podatkowego oraz odmowy zwrotu nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r. oddala skargę.
Decyzją z [...] Wójt Gminy (dalej jako: "Wójt Gminy", "Organ I instancji"), wskutek postępowania wszczętego na wniosek Spółki A (dalej jako: "Strona", "Spółka", "Skarżąca") z 2 kwietnia 2021 r. o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r., w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego (dalej jako: "Sąd konstytucyjny", "Trybunał", "TK") z 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 - określił Spółce wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2018 w kwocie 255.079,00 zł oraz odmówił zwrotu nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r. w kwocie 169.053,00 zł.
We wskazanym jako podstawa prawna do stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości orzeczeniu, TK stwierdził, że: "Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1170) rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.".
Jak wynika z akt podatkowych sprawy oraz uzasadnienia rozstrzygnięcia Organu I instancji Strona będąca użytkownikiem wieczystym gruntów oraz właścicielem w latach 2016 - 2021 wykazywała do opodatkowania podatkiem od nieruchomości grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, obejmujące tereny po zlikwidowanej linii kolejowej. W jej ocenie, grunty te nie są i nie mogą być wykorzystywane do działalności gospodarczej przez Spółkę. Podlegają zatem opodatkowaniu niższą stawką podatku od nieruchomości - właściwą dla gruntów pozostałych. Za rok 2018 przedłożona została korekta deklaracji DN-1.
W pierwszej kolejności Organ I instancji wyjaśnił, że w niniejszej sprawie, wbrew nazwie wniosku Spółki, nie znajdzie zastosowania art. 75 §4a i 4b ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm. - dalej jako: "O.p."), zgodnie z którym w decyzji stwierdzającej nadpłatę organ podatkowy określa wysokość zobowiązania podatkowego w prawidłowej wysokości w takim zakresie, w jakim powstanie nadpłaty jest związane ze zmianą wysokości zobowiązania podatkowego. W zakresie, w jakim wniosek jest niezasadny, organ odmawia stwierdzenia nadpłaty. Przepis §4a nie ogranicza możliwości wydania decyzji w trybie art. 21 §3 O.p., o czym informuje się adresata w decyzji stwierdzającej nadpłatę (art. 75 § 4b O.p.). Nadto, organ podatkowy nie ma podstaw prawnych do stosowania art. 81 b §2a O.p. Zgodnie z jego treścią korekta złożona wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty nie wywołuje skutków prawnych w razie odmowy stwierdzenia nadpłaty w całości lub w części oraz w razie umorzenia postępowania w związku z wycofaniem wniosku.