1. Zastosowana metoda oszacowania polegająca na zsumowaniu przychodu udokumentowanego dowodami księgowymi i przychodu nieudokumentowanego, wyliczonego przez powiększenie kosztu własnego towarów sprzedanych bez udokumentowania o marżę wyliczoną odrębnie dla każdego asortymentu na podstawie dowodów sprzedaży, jest metodą logiczną i w możliwie najlepszy sposób dąży ona do uzyskania wyniku odpowiadającego przychodowi rzeczywiście osiągniętemu przez podatnika.
2. Wydatki za używanie telefonu jednego ze wspólników do celów działalności Spółki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poza równowartością abonamentu, gdyż zawsze obciąża on abonenta i nie ma związku z uzyskiwanym przychodem.
Zaskarżoną decyzją z dnia 20 sierpnia 1997 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1, art. 168 i art. 169 par. 1 Kpa, art. 5 ust. 3 i art. 11 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych oraz art. 3 ust. 1, art. 27 ust. 1, art. 45 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po rozpatrzeniu odwołania Romana K. od sprostowanej prawomocnym postanowieniem z dnia 13 czerwca 1997 r., decyzji Urzędu Skarbowego w T. z dnia 30 kwietnia 1997 r., w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1993 rok w kwocie 55.832.000,- "starych" złotych /5.583,20 PLN/, Izba Skarbowa w Z. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu powyższej decyzji podano, że organ I instancji decyzją z dnia 30 kwietnia 1997 r., określił Romanowi K. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1993 rok z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych, działalności prowadzonej w formie spółki cywilnej "R." oraz z tytułu otrzymanych zasiłków z ubezpieczenia społecznego w kwocie 55.832.000,- "starych" złotych.
W odwołaniu wniesionym od decyzji organu I instancji podatnik zarzucił, że naruszono art. 107 i art. 168 Kpa przez pominięcie bez uzasadnienia złożonego zeznania podatkowego, art. 10 Kpa przez pominięcie żony w prowadzonym postępowaniu i art. 77 Kpa oraz zakwestionował przyjęcie za dowód protokołu z przesłuchania świadka z 1994 roku, którego przesłuchano w obecności jednego wspólnika, nieuznanie za koszty wydatków na zakup telefaksu w kwocie zł 11.350.000,- lub odpisów amortyzacyjnych od niego oraz wydatków związanych z używaniem telefonu, będącego własnością jednego ze wspólników, nieujęcie w rozliczeniu darowizny w kwocie zł 5.000.000,-, a także nieuznanie w kosztach odpisów amortyzacyjnych od samochodu, którego wartość została ustalona przez biegłego po przeprowadzeniu napraw przez podatnika.
Dokonując analizy zgromadzonego materiału dowodowego Izba Skarbowa w Z. nie znalazła podstaw do uwzględnienia zarzutów odwołania i uznała za zasadne rozstrzygnięcie organu I instancji.
Nieprawidłowości w prowadzonej dokumentacji podatkowej skutkowały nierzetelnością złożonego zeznania PIT-32 tym bardziej, że w zeznaniu nie wykazano dochodów z tytułu udziału w spółce "R." za okres od dnia 1 stycznia do dnia 15 lutego 1993 r.
W obszernym uzasadnieniu decyzji Urząd Skarbowy szczegółowo wykazał nieprawidłowości w prowadzonej dokumentacji zarówno przez Spółkę, jak również z samodzielnie prowadzonej działalności, udowodnił nierzetelność ksiąg podatkowych prowadzonych przez spółkę "R.", i słusznie odrzucił je jako dowód w postępowaniu podatkowym w trybie art. 169 par. 1 Kpa.
Nie doszło do naruszenia art. 10 Kpa, ponieważ żona podatnika nie była stroną postępowania. Wprawdzie złożył on zeznanie na druku PIT-33 wspólnie z małżonką, jednak obowiązujące w 1993 roku przepisy nie zezwalały na wspólne opodatkowanie dochodów w sytuacji, gdy jeden z małżonków poniósł straty - art. 6 ust. 7 ustawy. Z tego względu Urząd Skarbowy wezwał podatnika do złożenia prawidłowego zeznania, w wyniku czego złożył on zeznanie PIT-32.