Rozporządzenie, o którym mowa ustaliło preferencyjne / obniżone / stawki opodatkowania między innymi dla oleju opałowego, określając jedynie warunki, od spełnienia których uprzywilejowana stawka będzie przysługiwała. Sam zaś obowiązek podatkowy wynika wprost z ustawy o VAT z 1993r., jak już wyżej wskazano - z art. 35 ust. 1 pkt. 3. Określenia preferencyjnej stawki opodatkowania, w ramach upoważnienia ustawowego, poprzez nałożenie obowiązku, od realizacji którego jest to możliwe, w żadnym razie nie można zrównać z wprowadzeniem nowej daniny publicznej / por. wyrok TK z dnia 1 września 1998r., U 1/98, OTK 1998/5/63 /.
Wbrew temu, co wywodzi skarga, uzasadnienie zaskarżonej decyzji odpowiada wymogom określonym w art. 210§4 Ordynacji podatkowej, w szczególności zaś zawiera odniesienie organu II instancji do zarzutów wskazanych przez stronę w odwołaniu. Zostały w nim również przytoczone przepisy prawa stanowiące podstawę wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia z dokonaniem ich prawidłowej wykładni.
Zgromadzony w postępowaniu kontrolnym i podatkowym obszerny materiał dowodowy pozwolił organom na prawidłowe określenie zobowiązania podatkowego, czego strona skarżąca ani w odwołaniu, ani aktualnie w skardze, w sensie wyliczeń matematycznych nie podważa. Okoliczność natomiast, iż ocena ta nie odpowiada jej oczekiwaniom jest tu bez znaczenia i nie może mieć wpływu na zasadność postawionej tezy.
Odnosząc się do zarzutu strony co do nieważności postępowania wobec nie powiadamiania pełnomocnika o podejmowanych czynnościach, Dyrektor Izby Celnej w odpowiedzi na skargę odwołał się do tej części uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w której wskazano, iż pismem z dnia [...] czerwca 2006r. nr [...] wyjaśniono stronie, że zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2004r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004r., Nr 29, poz. 257 z późn. zm.), jeżeli postępowanie dotyczy towaru, którego rodzaj lub ilość wskazuje na przeznaczenie do działalności gospodarczej, pełnomocnikiem podatnika w postępowaniach w zakresie akcyzy prowadzonych przed organami podatkowymi może być wyłącznie pracownik podatnika, agent celny, adwokat, radca prawny lub doradca podatkowy.
Poza sporem pozostaje, iż ustanowiony pełnomocnik w osobie K. K. nie był żadną z wymienionych w cytowanym przepisie osób. Wynika to z jego oświadczenia zawartego w piśmie z dnia 22 maja 2006r. / T.IV, k - 116 akt podatkowych /. Przepis art. 17 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym wszedł w życie z dniem 1 maja 2004r. / art. 127 tej ustawy /, co oznacza, iż K. K. nie mógł być pełnomocnikiem strony już w momencie udzielenia pełnomocnictwa w dniu 7 grudnia 2005r. / / T.VI, k - 47 akt podatkowych /. Jest to uregulowanie szczególne w stosunku do przepisów Ordynacji podatkowej / art. 137 / mające charakter procesowy, co wskazuje, iż ma ono zastosowanie w postępowaniach wszczętych po dacie jego wejścia w życie, czyli po 1 maja 2004r. W sprawie niniejszej postępowanie podatkowe zostało wszczęte w dniu 29 maja 2005r. Zwrócić trzeba uwagę, iż po uchyleniu w całości decyzji w całości i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji decyzją Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] czerwca 2006r. nr [...], strona była prawidłowo informowana o czynnościach postępowania, jak też były jej doręczane wszystkie orzeczenia.
Co zaś chodzi o dość mocno eksponowany wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o sygn. IIISA/Wa 740/06, to przede wszystkim podkreślić należy, iż wiąże on w sprawie, w której został wydany. Nie ma on mocy obowiązującej ani dla innych stron, ani tym bardziej dla innych sądów, w tym orzekającego w sprawie niniejszej, pomijając już nawet samą okoliczność, iż Sąd podważył i zanegował w nim sam sposób przeprowadzenia postępowania dowodowego i wyciągniętych przez organy podatkowe wniosków.
Z tych wszystkich względów, na zasadzie art. 151 powołanej na wstępie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę należało oddalić.