W okolicznościach faktycznych rozpoznawanej sprawy, tj. w świetle ustaleń, że prezes zarządu skarżącej nie wie gdzie zostały zawarte umowy z [...] G. i nikt z osób odpowiedzialnych z ramienia skarżącej za zarządzanie i nadzorowanie długotrwałych, kosztowych i skomplikowanych technicznie robót nie jest w stanie wskazać z kim kontaktowano się z ramienia [...]. G. mającego zapewnić pracowników, a nawet jednoznacznie stwierdzić, ze pracownicy [...]. G. na budowie w P. rzeczywiście jakieś prace wykonywali, nie można przyjąć, aby skarżąca nie wiedziała i nie była w stanie dowiedzieć się, że usługi ujęte w treści zakwestionowanych faktur nie zostały wykonane. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości wskazuje się, że niezgodne z zasadami funkcjonowania prawa do odliczenia, przewidzianymi w 168 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U .UE. L z 2006 r. Nr 347, poz. 1; poprzednio art. 17 ust. 2 lit. a) VI dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Dz.U. UE. L z 1977 r., Nr 145, poz. 1) jest odmówienie prawa do odliczenia podatnikowi, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć, że transakcja ta wiąże się z przestępstwem, czy nadużyciem we wcześniejszym etapie obrotu. Przy czym nie jest sprzeczne z prawem Unii wymaganie, by podmiot przedsięwziął wszystkie działania, jakich można od niego racjonalnie oczekiwać, w celu upewnienia się, że dokonywana przez niego transakcja nie prowadzi do udziału w przestępstwie podatkowym (wyroki z dnia 21 lutego 2008 r., C-271/06 i z 21 grudnia 2011 r., C- 499/10). W rozpoznawanej sprawie, jeżeli skarżąca nie miała świadomości, że faktury wystawiane przez [...]. G. nie odzwierciedlają rzeczywiście zrealizowanych usług, to wynikało to z daleko posuniętej niefrasobliwości i niechęci do zweryfikowania prawdziwości otrzymywanych faktur, następnie uwzględnianych w rozliczeniach z tytułu podatku od towarów i usług. Dobitnie wskazują na to wyjaśnienia zarówno prezesa skarżącej, jak i pracownika odpowiedzialnego za koordynację prac. W świetle tych wszystkich, przytoczonych wyżej ustaleń, wynikający z zeznań osób zaangażowanych w proceder wystawiania przez m.in. [...]. G. pustych faktur fakt nieposiadania przez [...]. G. wyposażenia i majątku pozwalającego wywiązać się z realizacji robót tylko dopełnia ustalenia dokonane w oparciu o inne źródła dowodowe. Podważanie tych ustaleń i rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej decyzji z uwagi na to, że brak odpowiedniego wyposażenia nie może powodować zakwestionowania podatku naliczonego, w świetle dokonanych w postępowaniu podatkowych ustaleń faktycznych w ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie.
Biorąc powyższe pod uwagę, ze względu na niestwierdzenie naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego ani innego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz nie zauważając podstaw stwierdzenia nieważności decyzji, Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) skargę oddalił. Rozstrzygnięcie w sprawie kosztów znajduje uzasadnienie w treści § 3 ust. 1 pkt 1 lit. g) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz.U. Nr 31, poz.153).