1. Prawo podatkowe ze swojej istoty jako może najbardziej ingerencyjne w całym systemie prawa administracyjnego zakłada nierówność podmiotów, co uwidacznia się we władztwie podmiotów prawa publicznego. Powyższa zasada ma na celu zagwarantowanie skutecznej ochrony prawnej podatnikom.
2. Przez analogię nie można tworzyć nowych podatkowoprawnych stanów faktycznych podlegających opodatkowaniu, gdyż jest to zakres wolny od opodatkowania.
3. Zakaz stosowania analogii dotyczy również zakazu stosowania nowych stanów faktycznych w zakresie ulg, czy zwolnień podatkowych, czy też obowiązków podatkowych.
4. W prawie podatkowym należy szukać granic opodatkowania, poza które nie powinna wychodzić wykładnia prawa.
5. Marketing jako zespół zintegrowanych działań mający na celu między innymi kształtowanie obrotu towarowego i usług z punktu widzenia potrzeb rynku krajowego jak i zagranicznego oraz gospodarki narodowej wymaga określonych nakładów. Wydatki przeznaczone na ten cel niewątpliwie związane są z działalnością gospodarczą podatnika i w perspektywie zakładają uzyskanie przychodu.
6. Tego rodzaju wydatki są nieodzownym składnikiem działalności gospodarczej podmiotów działających w gospodarce wolnorynkowej, decydującym często o samym bycie podmiotu gospodarczego. Niewątpliwie tego rodzaju wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, oznacza to zatem że spełniają te wydatki koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 cyt. ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "E." S.A. w L. na decyzję Izby Skarbowej w L. z dnia 1 sierpnia 1997 r. (...) w przedmiocie określenia wysokości podatku dochodowego od osób prawnych za 1995 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Zaskarżoną decyzją na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 ze zm./ - Izba Skarbowa w L. rozpoznając odwołanie "E" S.A. w L. od decyzji Urzędu Skarbowego w L. (...) z dnia 18 kwietnia 1997 r. w sprawie określenia wysokości podatku dochodowego od osób prawnych za 1995 r. uchyliła zaskarżoną decyzję w części dotyczącej wymiaru podatku i określiła należny podatek za ten okres w wysokości 422.444.00 zł; w pozostałej części ww. decyzję utrzymała w mocy.
W uzasadnieniu swojej decyzji Izba Skarbowa podała, że Urząd Skarbowy w L. w dniu 18.04.1997 r., decyzją (...) określił należny podatek dochodowy w kwocie 428.091 zł z czego 214.393 zł podlegało wpłacie wraz z należnymi odsetkami.
Izba Skarbowa rozpoznając odwołanie ustaliła, że w 1994 i 1995 r. Spółka zawarła 3 umowy leasingowe z Towarzystwem Leasingowym, które zostały szczegółowo omówione w materiale z przeprowadzonej kontroli przez UKS a wykorzystane w prowadzonym postępowaniu podatkowym.
Zawarte umowy obejmowały warunki leasingu oraz harmonogramy zapłaty za świadczone usługi, a także warunki finansowe, zabezpieczenia, skutki naruszenia umów, szkody i ubezpieczenia oraz protokoły przyjęcia środków trwałych w leasing. Z zawartych umów wynikało, że leasingobiorca tj. "E" S.A. w L. nabywa prawo do używania wymienionych w umowach środków za określona opłatą leasingowa. Przedmioty leasingu pozostały przez cały czas trwania umów własności leasingodawcy i były składnikami ich majątku. Zgodnie z postanowieniami umów, bieg leasingu rozpoczął się w momencie podpisania umów a kończył zgodnie z terminem na jaki zawarto umowy. Leasingobiorca zobowiązany był do zwrotu sprzętu kompletnego z dniem wygaśnięcia umów, z tym że umowy przewidywały prawo nabycia w ciągu 7 dni przedmiotów leasingu /z możliwością wypowiedzenia/ na własność po zapłaceniu całości opłat leasingowych i wartości końcowej wówczas określonej w umowie.
Stosownie do par. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotów umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników stron tych umów /Dz.U. nr 28 poz. 129/ w przypadku umów szczególnych do składników majątku wynajmującego lub wydzierżawiającego /leasingodawcy/ zalicza się przedmiot umowy jeżeli umowa spełnia chociaż jeden z poniższych warunków:
a/ umowa została zawarta na czas nieoznaczony;
b/ została zawarta na czas oznaczony, lecz nie zawiera prawa do nabycia rzeczy przez najemcę lub dzierżawcę albo prawo to zawiera z możliwością wypowiedzenia;
c/ została zawarta na czas oznaczony, zawiera prawo do nabycia rzeczy przez najemcę lub dzierżawcę bez możliwości jego wypowiedzenia a ponadto podstawowy okres umowy wynosi co najmniej 40 proc. normatywnego okresu amortyzacji, a suma opłat określona w podstawowym okresie umowy jest niższa od wartości netto tych rzeczy /przedmiotów umów/.