Nie można podzielić poglądu skarżącego, iż w sytuacji gdy Urząd Skarbowy określił wartość użytkowania wieczystego dla potrzeb wymiaru opłaty skarbowej to decyzja ta wiąże organy podatkowe na podstawie art. 194 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w zakresie wartości tego prawa określonego na podstawie art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.
Podstawa obliczenia opłaty skarbowej ustalona została bowiem na podstawie art. 10 ust. 3 zd. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ obowiązującego w 1997 r. poprzez zgodne oświadczenia strony i organu podatkowego bez posiłkowania się opinią biegłych.
Decyzja ta nie może zatem stanowić podstawy do ustalenia wartości rynkowej tego prawa dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych skoro przepis art. 14 ust. 3 tej ustawy reguluje odrębny sposób postępowania, a wobec braku porozumienia stron w tym zakresie przeprowadzony został dowód z opinii biegłych zgodnie z art. 14 ust. 3 zd. 2 ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zakładów Produkcji Skórzanej "E." S.A. w Ch. na decyzję Izby Skarbowej w L. Ośrodek Zamiejscowy w Z. z dnia 27 grudnia 2001 r. (...) w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób prawnych za 1997 r. - uchyla zaskarżoną decyzję, (...)
Zaskarżoną decyzją z dnia 27 grudnia 2001 r. Izba Skarbowa w L. Ośrodek Zamiejscowy w Z., po rozpatrzeniu odwołania Zakładów Produkcji Skórzanej "E." SA. w Ch. od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 25 września 2001 r. (...) określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 1997 r. w kwocie 1.175.361 zł oraz zaległość podatkową w kwocie 855.263 zł, odsetki za zwłokę w wysokości 1.529.568,10 zł na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - utrzymała w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu podała, że zarzuty strony podniesione w odwołaniu nie zasługiwały na uwzględnienie bowiem nie jest prawdziwe jej twierdzenie, że przedmiotem sprzedaży nie była linia technologiczna do produkcji tektury i opakowań.
Potwierdzają to oprócz dowodów zebranych przez organ pierwszej instancji umowa sprzedaży z dnia 1 maja 1997 r. dotycząca linii technologicznej do produkcji tektury falistej i opakowań z tektury, faktura VAT z 23 kwietnia 1997 r. (...) na kwotę 21.960 zł za montaż linii tekturniczej zgodnie z umową, polecenie przelewu kwoty 21.960 zł tytułem zapłaty za tę fakturę z dnia 22 maja 1997 r., pismo PUH "M." potwierdzające dokonanie montażu i rozruchu linii technologicznej do produkcji tektury. W świetle tych dowodów należało odmówić wiarygodności: oświadczeniu Grażyny Dz. z dnia 29 listopada 2001 r. o braku w Spółce dokumentów montażu maszyn i urządzeń wchodzących w skład linii technologicznej do produkcji tektury i opakowań oraz zestawieniu księgowań na koncie inwestycje "080" za 1997 r. - brak pozycji dotyczącej montażu.
Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 3 zd. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych.
Decyzja Urzędu Skarbowego w sprawie wymiaru opłaty skarbowej od sprzedanego majątku nie ma wpływu na wycenę dokonaną przez biegłych w sprawie niniejszej dla celów podatku dochodowego. Została ona oparta na zgodnych ustaleniach strony i Urzędu Skarbowego bez dokonywania wyceny przez biegłych.
Nieuzasadniony jest więc zarzut naruszenia art. 194 par. 1 ordynacji podatkowej. Przychód ze sprzedaży nieruchomości został ustalony przez organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej wynikającej z wyceny powołanych w sprawie biegłych.
Na aprobatę zasługiwało stanowisko Urzędu Skarbowego o nie uznaniu odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z przeznaczeniem lokali na wynajem. W 1997 r. Spółka nie była właścicielem ani współwłaścicielem działki lub budynku mieszkalnego wielorodzinnego z przeznaczeniem znajdujących się w nim co najmniej 5 lokali na wynajem. Bez znaczenia pozostaje fakt poniesienia wydatku w kwocie 425.500 zł i dowodu spełniającego wymogi ustawy o VAT ponieważ ustawodawca w przypadku odliczeń opartych na art. 18 ust. 1 pkt 4 uzależnił prawo do nich od spełnienia innych warunków poza prawidłowym udokumentowaniem wydatku.