Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Małysz Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca) WSA Krystyna Czajecka-Szpringer Protokolant specjalista Kamil Rutkowski po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi D. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2014 r. - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Administracji Skarbowej (organ) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego (organ I instancji) z dnia [...] określającą D. S. (podatnik) wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług (VAT) za marzec 2014 r. w kwocie [...] zł.
W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że podatnik nieprawidłowo odliczył kwoty VAT naliczonego ujęte w fakturach wystawionych przez S. M.: [...] z dnia [...] stycznia 2014 r., [...] z dnia [...] stycznia 2014 r., [...] z dnia [...] stycznia 2014 r, [...] z dnia [...] stycznia 2014 r. i [...] z dnia [...] stycznia 2014 r. W ocenie organu, zgromadzony materiał dowodowy pozwolił ustalić, że wymienione faktury nie dokumentują rzeczywistych transakcji. Opisują one zakupy magnesów przez podatnika od S. M. Jednak, według ustaleń organu, S. M. nie prowadził w styczniu 2014 r. działalności gospodarczej, nie kupował i nie sprzedawał magnesów, a jedynie wystawiał fikcyjne faktury. Podatnik wyjaśnił organom podatkowym, że informacje o możliwości nabycia magnesów od S. M. uzyskał od obywateli U., którzy wyrazili zainteresowanie nabyciem takich właśnie towarów, przy czym nie zna opisywanych obywateli U., podobnie jak nie zna S. M. Podatnik nigdy nie widział wystawcy zakwestionowanych faktur, nie był też w siedzibie jego firmy, nie interesował się na ile rzeczywiście S. M. prowadzi działalność gospodarczą, w jakim zakresie, czy jest rzetelnym kontrahentem funkcjonującym w obrocie gospodarczym. Tłumaczył organom podatkowym, że uznał za wystarczające sprawdzenie rejestru w postaci CEiDG i prawdopodobnie jeszcze VIES. Organ zauważył, że podatnik, oprócz zakwestionowanych faktur, nie miał żadnych dokumentów dotyczących współpracy handlowej z S. M., jak na przykład umów. Rozliczenia między nimi następowały wyłącznie gotówkowo. Podatnik twierdził również, że nie organizował i nie finansował transportu magnesów do jego firmy. Z tego powodu, jak wyjaśnił, nie dysponował jakąkolwiek dokumentacją związaną z transportem magnesów i nie miał żadnej wiedzy o tym kto konkretnie magnesy do niego przywoził. Organ zaznaczył, że działalność gospodarcza podatnika w marcu 2014 r., zgodnie z tym co zeznał podatnik, polegała na handlu chemią gospodarczą, artykułami higienicznymi i oknami.
W dalszej kolejności organ zatrzymał się na okolicznościach dotyczących rzekomej aktywności w obrocie gospodarczym S. M., który zeznał, że działalność gospodarczą prowadził od 1 do 31 stycznia 2014 r. w zakresie zakupu i sprzedaży magnesów z siedzibą w L., w miejscu zamieszkania. Magnesy miał kupować od M. M. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L., a wcześniej w G. Przedstawiciela tej spółki o imieniu A. (nic więcej S. M. o nim nie wiedział) poznał na giełdzie w L. Nie interesował się skąd pochodzą magnesy ani też nie sprawdzał czy spółka M. M. faktycznie prowadzi działalność gospodarczą, nigdy nie był w jej siedzibie. Zamawiał magnesy telefonicznie w zależności od posiadanej gotówki (w tym celu miał zaciągnąć pożyczkę oraz sprzedać biżuterię żony). Poznany przedstawiciel spółki M. M. przywoził magnesy pod jego dom. Kiedy miał już magnesy, wówczas dzwonił do firmy podatnika i z C. przyjeżdżały samochody, którymi zabierane były magnesy. Nie wiedział konkretnie z kim rozmawiał w firmie podatnika ani też kto przyjeżdżał po magnesy. Kilkakrotnie magnesy miał przewozić do podatnika kolega S. M. o imieniu M. Zasadniczo jednak transport omawianych magnesów miał organizować i finansować podatnik. Wszelkie rozliczenia dokonywane były gotówkowo, bez zawierania umów dotyczących współpracy handlowej.