Tezy

Sąd stoi na stanowisku, że na okres przedawnienia nie ma wpływu, czy decyzja ma charakter decyzji "ustalającej" czy decyzji "określającej".

Sentencja

uchyla zaskarżone decyzje.

Uzasadnienie strona 1/2

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 15 ust. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym w 1992 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz koszty funkcjonowania osoby prawnej, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

Z przepisu wynika, że za koszt uzyskania przychodu można uznać taki wydatek, który nie jest wymieniony w art. 16 cytowanej ustawy ale warunkiem uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest jego związek z osiągniętym przychodem.

Wskazując konieczność takiego związku przyczynowego ustawodawca używa w cytowanym przepisie słów "w celu". Zatem w rozstrzyganej sprawie by zakwestionowane wydatki mogły być uznane za koszty uzyskania przychodu należało taki związek wykazać. Z ustaleń faktycznych poczynionych w postępowaniu podatkowym, co pośrednio zdaje się przyznawać strona skarżąca, nie podjęto działalności gospodarczej wykorzystującej zakupione sanie, bryczki i kantary z przyczyn po części obiektywnych. W tym stanie rzeczy nie ma podstaw do uznania sum wydatkowanych na zakup tych przedmiotów za koszty uzyskania przychodów skoro nie użyto ich w toku prowadzonej działalności gospodarczej czyli tym samym nie "powiązano" tych wydatków z wynikiem gospodarczym. Zamiar podjęcia pewnego rodzaju działalności nie wystarcza do uznania w tym przypadku zakupionych przedmiotów za koszty uzyskania przychodów. Jedynie rozpoczęcie i prowadzenie działalności gospodarczej przy użyciu zakupionych przedmiotów mogłoby prowadzić do osiągnięcia dochodu lub straty /art. 7 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy/.

Ustawodawca nie precyzuje pojęcia "koszty funkcjonowania osoby prawnej" w związku z tym zakwalifikowania danego wydatku za koszt funkcjonowania osoby prawnej należy dokonywać indywidualnie w każdym przypadku kierując się doświadczeniem życiowym i zasadami logiki. Niewątpliwie istotną kategorią tych ustaleń będzie przydatność owych wydatków dla właściwego funkcjonowania osoby prawnej.

Organ takiej oceny nie dokonał, a okoliczność, czy elementy zakupionych przedmiotów zostały zagospodarowane jako wyposażenie i wystrój pomieszczeń osoby prawnej jest przedmiotem sporu i nie została jednoznacznie w toku postępowania wyjaśniona.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje zasadność zarzutu skargi co do naruszenia przez organy podatkowe rozstrzygające w sprawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych, który stanowi o przedawnieniu prawa do wydania decyzji podatkowej w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, jeżeli od końca roku podatkowego w którym powstał obowiązek podatkowy, upłynęły 3 lata. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego cytowany przepis stanowi bezwzględną przeszkodę do wydania decyzji w niniejszej sprawie po dniu 31 grudnia 1995 r., a utrzymana w mocy zaskarżoną decyzją decyzja pierwszoinstancyjna została wydana w dniu 19 stycznia 1996 r. Jedynie w wypadku gdy podatnik nie zgłosił obowiązku podatkowego lub nie złożył zeznania, albo biorąc udział w postępowaniu nie ujawnił wszystkich źródeł przychodów, a także gdy następuje opodatkowanie dochodu z nieujawnionych źródeł, okres przedawnienia wynosi 5 lat. Sąd stoi na stanowisku, że na okres przedawnienia nie ma wpływu, czy decyzja ma charakter decyzji "ustalającej" czy decyzji "określającej".

Strona 1/2