Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Wałejko (sprawozdawca) Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz, WSA Andrzej Niezgoda Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Kożuch po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania P. K. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w [...] z dnia [...] r. ustalającej podatnikowi wysokość dochodu z upraw oraz kwoty zaliczek na podatek dochodowy od dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej na 2010 r. w oparciu o zadeklarowany przez podatnika przewidywany dochód ustalany na podstawie ksiąg.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wyjaśnił, że jako podstawę wniosku o stwierdzenie nieważności podatnik wskazał przepisy art. 247 § 1 pkt 2 i pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015, poz.613 ze zm. - dalej powoływanej także jako "O.p.").
W ocenie podatnika Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego bezpodstawnie wezwał podatnika, w trybie art. 155 Ordynacji podatkowej, do skorygowania deklaracji PIT-6 na 2010 r. i założenia ksiąg rachunkowych a następnie bezprawnie, w oparciu o uzyskaną w ten sposób korektę, w dniu [...] r. wydał decyzję w sprawie wysokości zaliczek z powołaniem się na art. 15, art. 24a ust. 2 pkt 2, art. 30c ust. 1, art. 43 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. w brzmieniu dla 2010 r. - Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), dalej powoływanej jako "p.d.f.". Podatnik początkowo, w dniu 11 września 2009 r. złożył organowi I instancji deklarację na potrzeby wymiaru zaliczek na podatek dochodowy od dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej PIT-6 na rok 2010 w oparciu o normy szacunkowe.
Według skarżącego, jeśli organ I instancji uważał, że normy szacunkowe nie mogą znaleźć zastosowania, bo podatnik przekroczył limit 1.200.000 euro, to w takiej sytuacji, należało wydać decyzję odmowną, a dopiero w dalszej kolejności wszcząć z urzędu postępowanie podatkowe w celu dokonania wymiaru zaliczek w oparciu o przewidywany dochód ewidencjonowany w księgach rachunkowych. Natomiast zobowiązywanie podatnika do prowadzenia ksiąg rachunkowych i korygowania deklaracji PIT-6 odnośnie 2010 r. na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej, stanowiło rażące naruszenie przepisów proceduralnych, w tym, nie tylko art. 155 O.p., który przecież pozwala na wezwanie jedynie do złożenia wyjaśnień, zeznań lub dokonania określonej czynności, jeśli jest to niezbędne do wyjaśnienia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia sprawy, ale i 120, art. 121, art. 122, art. 125 § 1 oraz art. 210 § 1 pkt 6 w zw. z pkt 4 O.p. W jego przekonaniu wystosowane do strony wezwanie, pozbawione podstawy prawnej, dodatkowo naruszało art. 121, art. 124 i art. 159 § 1 pkt 6 O.p., gdyż nie zawierało pouczenia co do skutków prawnych w przypadku niewywiązania się przez podatnika z obowiązku założenia ksiąg rachunkowych. Pełnomocnik podkreślił przy tym, że rażące naruszenie prawa w analizowanej sprawie nie było wynikiem sporów co do wykładni przepisów art. 15 w zw. z art. 24 ust. 4, czy art. 24a ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale polegało na braku podstawy prawnej do wezwania podatnika do złożenia korekty deklaracji i założenia ksiąg podatkowych.