Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka (sprawozdawca) Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz, WSA Monika Kazubińska-Kręcisz Protokolant starszy asystent sędziego Anna Gilowska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi J. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od nieruchomości za 2005 r. oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: "SKO") po rozpatrzeniu odwołania J. A. utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] kwietnia 2018 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta L. z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości na 2005 r.
W uzasadnieniu wskazano, że skarżący pismem z dnia 19 grudnia 2017 r. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji wydanych bez podstawy prawnej oraz z rażącym naruszeniem prawa, powołując się na art. 156 § 1 pkt 2 i 7 k.p.a., natomiast w piśmie z dnia 23 lutego 2018 r. doprecyzował, że wniosek o stwierdzenie nieważności dotyczy decyzji w sprawie podatku od nieruchomości za lata 1993-2007.
Decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. SKO, odmawiając wszczęcia postępowania w powyższym przedmiocie, powołało się na upływ 5 - letniego terminu (art. 249 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej), który uniemożliwia prowadzenie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
W odwołaniu od tej decyzji skarżący wyraził przekonanie, że obowiązkiem organów podatkowych było rozważenie możliwości wszczęcia nadzwyczajnego trybu postępowania z urzędu, co nie jest ograniczone żadnym terminem. Swoją tezę uzasadniał stanowiskiem doktryny i orzecznictwa wypracowanego na kanwie uchylonego przepisu art. 177 k.p.a., którego aktualnie odpowiednikiem jest zastosowany w sprawie przepis art. 249 Ordynacji podatkowej.
SKO podało, że decyzja wymiarowa za 2005 r. została wydana w roku 2007, a zatem 5 - letni termin na wniesienia żądania w przedmiocie stwierdzenia jej nieważności, o którym mowa w art. 249 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, upłynął w 2012 r. tymczasem podatnik wniosek o stwierdzenie nieważności złożył w dniu 19 grudnia 2017 r. Powołało się przy tym na orzecznictwo sądów administracyjnych, dodając, że termin, o którym mowa w art. 249 § 1 Ordynacji podatkowej ma charakter nieprzywracalny i jest terminem prawa materialnego, gdyż jego upływ powoduje wygaśnięcie uprawnienia do zgłoszenia żądania wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.
W skardze do Sądu, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i stwierdzenie nieważności decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie na kosztów postępowania według norm przepisanych, zarzucając przy tym naruszenie przepisów: art. 70 § 8, art. 247, art. 249 § 1 i 2 oraz art. 233 Ordynacji podatkowej.
W jego przekonaniu, organ podatkowy powinien przytoczyć w uzasadnieniu decyzji wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a także dokonać - na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w trakcie postępowania - oceny, czy dana okoliczność została udowodniona.