W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Bernard D. i Sławomir B. - Spółka "Prywatna Stacja Paliw" wnosili o uchylenie zaskarżonych decyzji jako naruszających zasady ogólne postępowania podatkowego oraz art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Zdaniem skarżących, powołany przepis pozwala na stwierdzenie nieważności jedynie decyzji ostatecznych, a takimi nie były decyzje Inspektora Kontroli Skarbowej. Równocześnie, Inspektor wprawdzie ma prawo wydawania decyzji określających zobowiązania podatkowe, jednakże, w ocenie skarżących, wobec wydanych przez niego decyzji nie można stosować art. 247 Ordynacji podatkowej, bowiem nie jest on organem podatkowym. Ponieważ organ odwoławczy dysponował protokołem kontroli i wyjaśnieniami, to w ocenie skarżących, przestrzegając wymogów procedury podatkowej, powinien umorzyć postępowanie podatkowe lub dokonać wymiaru podatku.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wniosła o jej oddalenie i dodatkowo wyjaśniła, że w postępowaniu odwoławczym decyzje Inspektora Kontroli Skarbowej podlegają ocenie w trybie art. 233 Ordynacji podatkowej, a ich kwalifikowana wadliwość i konieczność zgromadzenia i oceny pełnego materiału dowodowego, uzasadniają ponowne postępowanie przed Inspektorem Kontroli Skarbowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "b" Ordynacji podatkowej, który to przepis stanowił podstawę prawną zaskarżonych decyzji, "organ odwoławczy wydaje decyzję, w której uchyla decyzję organu pierwszej instancji w całości i sprawę przekazuje do ponownego rozpatrzenia właściwemu organowi podatkowemu, jeżeli decyzja organu pierwszej instancji została wydana z naruszeniem przepisów art. 240 lub art. 247".
Wskazane przepisy art. 240 i art. 247 Ordynacji podatkowej zawierają katalog wad decyzji ostatecznej, których stwierdzenie obliguje do wznowienia postępowania w sprawie zakończonej taką decyzją /art. 240/ lub do stwierdzenia nieważności takiej decyzji /art. 247/. Oczywistym jest, że przepisów powyższych nie stosuje się w zwyczajnym postępowaniu przed organem pierwszej instancji, bowiem dotyczą one jedynie decyzji ostatecznych, a stwierdzenie zaistnienia przesłanek wadliwości prowadzi do uruchomienia nadzwyczajnego trybu wzruszenia decyzji ostatecznej. W związku z tym sformułowanie zawarte w art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "b" Ordynacji podatkowej o "naruszeniu przepisów art. 240 lub art. 247" przez decyzję organu pierwszej instancji rozumieć należy w ten sposób, że dla kasacji decyzji organu pierwszej instancji przez organ odwoławczy wystarczającym jest stwierdzenie, iż postępowanie organu pierwszej instancji dotknięte jest wadą określoną w art. 240 lub, iż decyzja organu pierwszej instancji zawiera wadę określoną w art. 247 ordynacji podatkowej.
W sprawach podatkowych należących do zakresu właściwości rzeczowej urzędów skarbowych organem odwoławczym jest izba skarbowa, stosownie do art. 220 par. 2 w związku z art. 13 par. 1 pkt 2 i par. 4 Ordynacji podatkowej, gdy organem pierwszej instancji jest urząd skarbowy, bądź stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o kontroli skarbowej /Dz.U. 1991 nr 100 poz. 442 ze zm./, gdy organem pierwszej instancji jest inspektor kontroli skarbowej zatrudniony w urzędzie kontroli skarbowej.