Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kowalczyk (sprawozdawca) Sędziowie WSA Grzegorz Grymuza Asesor sądowy Jerzy Parchomiuk Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Kożuch po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 października 2017 r. sprawy ze skargi B. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r. oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej ("organ") po rozpatrzeniu odwołania B. S. ("podatnik", "skarżąca") utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] r., odmawiającą wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...]r., w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r. oraz odsetek od nieterminowo uiszczonych zaliczek.
Z uzasadnienia organu oraz akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 14 grudnia 2016r., B. S. zwróciła się o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...]r., znak: [...] utrzymującej w mocy decyzję określającą podatniczce zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r. oraz wysokość odsetek.
Dyrektor Izby Skarbowej w L. decyzją z [...] r. na podstawie art. 249 § 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 248 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej (aktualny Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm. - dalej: O.p.), odmówił wszczęcia postępowania w przedmiotowej sprawie.
W odwołaniu od powyższej decyzji, wnosząc również o wykonanie prawomocnego wyroku WSA w Warszawie z dnia 19 marca 2008r., sygn. akt III SA/Wa 2227/07, strona zarzuciła naruszenie: art. 154 § 1 oraz art. 286 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (aktualny Dz.U. z 2017r., poz. 1369 ze zm. - dalej: P.p.s.a.), art. 207 § 1, art. 249 § 1 pkt 1 i 2, art. 248 § 2 pkt 1, art. 139 § 1, art. 140 § 1, art. 120, art. 121, art. 122 ustawy Ordynacja podatkowa, oraz zasady legalizmu.
Organ odwoławczy utrzymując w mocy decyzję organu I instancji wskazał, że od decyzji z dnia [...]r., znak: [...], której stwierdzenia nieważności domagała się podatniczka wniesiono już uprzednio skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 16 marca 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 207/04 oddalił skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] r., znak: [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r. oraz odsetek od nieterminowo uiszczonych zaliczek.
Powyższe orzeczenie zostało zaskarżone skargą kasacyjną, po rozpatrzeniu której Naczelny Sąd Administracyjny, w sprawie o sygn. akt II FSK 943/05 oddalił skargę kasacyjną, zatem decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia [...] r. stała się prawomocna i ostateczna.
Następnie organ odniósł się do instytucji stwierdzenia nieważności decyzji, zwłaszcza do art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że organ stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, została wydana bez podstawy prawnej, została wydana z rażącym naruszeniem prawa, dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie, była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, zawiera wadę powodującą jej nieważność na mocy wyraźnie wskazanego przepisu prawa, w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą. Organ wskazał, że jest to katalog zamknięty. Następnie odwołał się do treści art. 249 § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi podstawę do wydania decyzji o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jeżeli w szczególności: 1) żądanie zostało wniesione po upływie 5 lat od dnia doręczenia decyzji lub 2) sąd administracyjny oddalił skargę na decyzję, chyba, że żądanie oparte jest na przepisie art. 247 § 1 pkt 4.