Wystawienie faktury niedokumentującej rzeczywistej sprzedaży nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług - w tym również na podstawie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Bogusława M. na decyzję Izby Skarbowej w L. z dnia 31 maja 2000 r. (...) w przedmiocie wymiaru podatku od towarów i usług za miesiąc styczeń 1999 r. - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Trzeciego Urzędu Skarbowego w L. z dnia 15 lutego 2000 r., (...); (...).
1. Zaskarżoną decyzją wydaną Przedsiębiorstwu "M.-S." - Bogusław M. w L. - Izba Skarbowa w L., na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - po rozpatrzeniu odwołania z dnia 6 marca 2000 r. wraz z jego uzupełnieniem z dnia 15 maja 2000 r. od decyzji (...) wydanej w dniu 15 lutego 2000 r. przez Trzeci Urząd Skarbowy w L. określającej w zakresie podatku od towarów i usług za miesiąc styczeń 1999 r. zobowiązanie podatkowe, zaległość podatkową i należne odsetki - utrzymała ją w mocy.
W szerszych motywach swej decyzji, organ II instancji wskazał, iż Trzeci Urząd Skarbowy w L. decyzją (...) wydaną w dniu 15 lutego 2000 r. dokonał określenia za miesiąc styczeń 1999 r. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług zaległości podatkowej oraz należnych od niej odsetek. Z uzasadnienia przedmiotowej decyzji wynika, że została ona wydana w wyniku ustaleń kontroli źródłowej oraz przeprowadzonego postępowania podatkowego w toku, którego stwierdzono, iż podatnik wystawił dla jednego kontrahenta - "M." SA w L., dwie faktury o tym samym numerze - (...), z tą samą datą 29 stycznia 1999 r., o takiej samej wartości netto - 70.000 zł i podatku VAT - 15.400 zł, różniące się jedynie nazwą wykonanej usługi. Organ podatkowy nie uznał też wyjaśnień podatnika, iż powtórne wystawienie faktury wynikało ze zmiany nazewnictwa sprzedanej usługi, a odbiorcę zobowiązano do anulowania faktury pierwotnej.
W dniu 6 marca 2000 r. podatnik złożył od przedmiotowej decyzji organu podatkowego I instancji, odwołanie. Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem w niej zawartym wniósł o uchylenie decyzji w całości i przyjęcie zobowiązania podatkowego wynikającego ze złożonej deklaracji VAT-7 za ten miesiąc. Odwołujący się kwestionuje zasadność dokonanego, przez organ podatkowy, wymiaru zobowiązania podatkowego twierdząc, że został obciążony bezzasadnie i niezgodnie z prawem. Podniósł, że zgromadzony materiał bezsprzecznie potwierdza fakt jednokrotnego dokonania transakcji sprzedaży, pomimo wystawienia przez sprzedawcę dwóch dowodów sprzedaży, które jednak mają te same znamiona, a różnią się jedynie nazwą wykonanej usługi. Dla potwierdzenia swoich racji cytuje stanowisko NSA. Takie samo stanowisko reprezentuje odwołujący się w złożonym - w dniu 19 maja 2000 r., do organu odwoławczego dodatkowym - piśmie wyjaśniającym.
W ocenie Izby, argumenty podatnika są nieuzasadnione. Fakt wystawienia przez podatnika dwóch faktur VAT, potwierdzonych przez odbiorcę /co oznacza, że oryginały kontrahent otrzymał/, został podatnikowi bezwzględnie udowodniony, a i sam podatnik faktu tego nie podważał. Izba podniosła, że w myśl postanowień art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę albo rachunek uproszczony, w którym wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty także wówczas, gdy dana sprzedaż nie była objęta obowiązkiem podatkowym albo została zwolniona z opodatkowania. Użycie w cyt. zapisie zwrotu "także wówczas" w istocie oznacza, iż wynikającą z tego przepisu sankcją, objawiającą się w bezwzględnym obowiązku zapłaty wykazanego podatku, objęto też inne przypadki, poza fakturowaniem sprzedaży, nie objętej obowiązkiem podatkowym oraz sprzedaży zwolnionej od podatku. Izba stoi na stanowisku, że uzasadnionym i logicznym jest wniosek, iż w przypadku braku sprzedaży, niewystąpienia obrotu cyt. przepis znajduje zastosowanie. Za prawidłowy należy uznać pogląd, iż przepis ten powoduje dobrowolne opodatkowanie. W ocenie Izby - w świetle cyt. przepisów każdorazowe wystawienie faktury VAT z wykazanym podatkiem powoduje powstanie obowiązku podatkowego, nawet wówczas gdy faktura zostanie wystawiona pomyłkowo, a nie sporządzono do niej korekty. Izba dalej wywodzi, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie przewidują bowiem innej formy poprawiania błędnych faktur, jak poprzez wystawienie odpowiedniej korekty dopuszczonej postanowieniami prawnopodatkowymi w zakresie podatku VAT, który to sposób został podatnikowi wskazany w zaskarżonej decyzji organu podatkowego I instancji. Zastosowana przez podatnika metoda anulowania faktury nie znajdowała podstaw prawnych niezależnie od przyczyn, które ją powodowały. W sytuacji gdy podatnik zamiast wystawienia faktur korygujących anuluje wadliwe zapisy faktury poprzez wystawienie nowych faktur z podaniem prawidłowej treści świadczonych usług, przy czym oryginały wystawionych faktur były już w dyspozycji nabywcy i zostały przez niego potwierdzone - /co świadczy, że kontrahent dowody te otrzymał/ to taki stan oznacza, że anulowanie jest niedopuszczalne i nie wywołuje zamierzonych skutków. Podatnik ma bezwzględny obowiązek zapłacenia wynikającego z wystawionych faktur podatku.