Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Kwiatek (sprawozdawca), Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz,, Asesor WSA Wojciech Kręcisz, Protokolant Stażysta Kamil Rutkowski, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 października 2007 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. I. oddala skargę; II. przyznaje [...] G. C. wynagrodzenie w kwocie [...] tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz zwrot wydatków w kwocie [...], które wypłacić z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego; III. przejmuje na rachunek Skarbu Państwa kwotę [...] z tytułu nieuiszczonego wpisu od skargi, od którego skarżący został zwolniony.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania M. W. od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r., utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynikało, że decyzją z dnia [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. w wysokości 93.939 zł. Podstawą wydania tej decyzji były ustalenia poczynione w trakcie postępowania kontrolnego w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. oraz postępowania kontrolnego przeprowadzonego w zakresie prawidłowości i rzetelności prowadzonej dokumentacji podatkowej, deklarowanych podstaw opodatkowania oraz obliczania i wpłacania podatków stanowiących dochód budżetu państwa za lata 2002 - 2004 w A (włączonego do akt przedmiotowej sprawy postanowieniem Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...]).
W tym względzie, organ odwoławczy wskazał, iż w postępowaniach tych ustalono, że między innymi w roku 2002 firma A korzystała z usług osób fizycznych prowadzących jednoosobowo działalność gospodarczą - a wartość usług wynikających z faktur (rachunków) podpisanych przez te osoby obciążała koszty firmy. Organ I instancji stwierdził, że wartość zaewidencjonowanych kosztów z tytułu usług była zawyżana, a następowało to za wiedzą i z inicjatywy właściciela firmy. Stwierdzono, że w 2002 r. rzeczywiście poniesione koszty uzyskania przychodów zostały zawyżone o kwotę 153.351,23 zł, co w konsekwencji spowodowało zaniżenie podatku dochodowego o kwotę 62.376,30 zł.
Od decyzji tej odwołał się pełnomocnik podatnika wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy bądź umorzenie postępowania.
Podnosił, iż organ I instancji niezasadnie zakwestionował prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT z faktur wystawionych przez podmioty gospodarcze świadczące usługi na rzecz firmy A, w związku z przyjętą przez ten podmiot zasadą memoriałową, według której wydatki zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w momencie wystawienia faktury. Wywodził również, iż nieotrzymanie zapłaty całej kwoty przez wykonawcę usługi nie może mieć wpływu na prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty wynikającej z faktury. Wskazywał również, że podmioty, które świadczyły na rzecz podatnika usługi wykazywały do opodatkowania dochód uwzględniający kwotę wynikającą z kwestionowanych faktur. W związku z tym bezpodstawna jest korekta w księgach kosztów uzyskania przychodów oparta na twierdzeniu, że podmioty gospodarcze świadczące usługi dla A nie otrzymywały całości zapłaty za świadczone usługi. Kwoty na wystawionych fakturach wynikają z zawartych umów, a faktury te podpisane zostały przez uprawnionych przedstawicieli reprezentujących podmioty gospodarcze. Pełnomocnik podatnika podkreślał również, że przeprowadzona kontrola nie wykazała, który z podmiotów i w jakiej wysokości nie otrzymał zapłaty za wystawione faktury. Kontrola potwierdziła natomiast, że wystawione faktury uregulowano, pokwitowane zostały kwoty otrzymane przez podmioty gospodarcze. Wywodził także, że decyzja wydana przez organ podatkowy I instancji oparta została na zeznaniach osób, które rozwiązały umowy z A .