Od powyższej decyzji w terminie złożono odwołanie (z dnia 20 października 2009 r.), w którym wniesiono o uchylenie decyzji w/w i umorzenie postępowania w sprawie , zarzucając i argumentując podobnie jak w treści odwołania z dnia 23 czerwca 2009 r. wniesionego od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] czerwca 2009 r. z rozszerzeniem stanowiska o nowe argumenty w zakresie okoliczności związanych z dokonaniem wymiaru uzupełniającego. Wydanym rozstrzygnięciom zarzucono naruszenie zasad ogólnych Ordynacji podatkowej tj.: art. 120-125, a także art. 180, 181, 187. 190, 199a oraz 210 § 4 skutkującym nieprawidłowym ustaleniem podstawy opodatkowania.
W ocenie strony przedmiotowe ustalenia dokonano nieobiektywnie i bez oparcia o całość dokumentacji dowodowej, gdyż z niewyjaśnionych powodów odmówiono uznania za udowodnione posiadania przez W. i E. C. pieniędzy pochodzących z:
1. umowy przyrzeczenia sprzedaży przedsiębiorstwa,
2. otrzymanych od ojca podatnika w 2004 r.
3. otrzymanych odszkodowań,
4. kasy firmy (na początek 2003 r.,
5. z wpływów za należności za usługi wykonane w 2003 r.
W uzasadnieniu odwołania podniesiono, iż małżonkowie wspólnie opodatkowani na podstawie odrębnych przepisów ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe (art. 92 § 3 ordynacji podatkowej). W obowiązującym stanie prawnym jedynym przypadkiem łącznego opodatkowania małżonków jest podatek dochodowy od osób fizycznych. Z powyższym koresponduje przepis art. 133 § 3 Ordynacji podatkowej stanowiący, iż w przypadku, o którym mowa w art. 92 § 3 Ordynacji podatkowej, jedną stroną postępowania są małżonkowie i każdy z nich jest uprawniony do działania w imieniu obojga.
Wobec żony W. C., E. C. została już wydana ostateczna decyzja, natomiast przedmiotowe powyższe postępowanie dotyczyło obojga małżonków C., zatem brak jest jakichkolwiek podstaw do wydawania decyzji dotyczącej wyłącznie jednego z małżonków, w tym przypadku W. C. Postępowanie organu podatkowego w niniejszej sprawie cechuje rażące naruszenie norm prawnych wynikających z przepisów art. 92 § 3 w związku z art. 133 § 3 Ordynacji podatkowej. Poza tym wydając przedmiotową decyzję organ podatkowy I instancji nieprawidłowo ocenił materiał dowodowy i wyprowadził nieuzasadnione wnioski w zakresie jak niżej.
W 2004 r. W. C. otrzymał pieniądze w kwocie 600.000 USD, związane z wykonaniem umowy przyrzeczenia sprzedaży przedsiębiorstwa. Umowa dotycząca zbycia przedsiębiorstwa na rzecz S. Z. była wykonywana. Fakt jej zawarcia został poświadczony w zeznaniach kontrahenta.
Nigdy nie przedstawiono dokumentu anulującego zawartą umowę. Dowody pisemne mają pierwszeństwo racji przed dowodami wynikającymi z oświadczenia złożonego do protokołu, a niepotwierdzonego przez drugą stronę. Przesłuchanie S. Z. odbyło się bez przestrzegania zasady uczestnictwa strony w tej czynności. Podatnik nie był poinformowany o wykonywanej czynności, a czynność wykonywana w sposób naruszający normę prawną - art. 190 Ordynacji podatkowej - nie powinna stanowić dowodu, gdyż organy podatkowe obowiązane są przestrzegać prawa (art. 120 Ordynacji podatkowej). Dotychczasowe dowody - umowa przyrzeczenia sprzedaży, oświadczenia, zeznania i wyjaśnienia strony - zgromadzone przez organ podatkowy, jednoznacznie wskazują na wykonanie umowy. Organ podatkowy nie przedstawił żadnego argumentu prawnie dopuszczalnego, gdyż za taki nie można uznać przesłuchania świadka S. Z. wbrew regułom procesowym przewidzianym Ordynacją podatkowa.