Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Niezgoda Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) Protokolant Referent stażysta Paweł Kobylarz po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 2 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi S. S. i A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpoznaniu odwołania A. S. i S. S., od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] dotyczącej określenia wysokości należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego określił A. i S. S. wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2011 r. w wysokości 5.686 zł.
Od ww. decyzji odwołanie nie zostało złożone, w związku z czym decyzja organu pierwszej instancji jest ostateczna.
W dniu [...] grudnia 2015 r., do Izby Skarbowej wpłynął wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...]- na podstawie art. 248 § 1 § 2 pkt 1 oraz art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.
Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia [...] odmówił stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego.
Od tej decyzję zostało złożone odwołanie. W wyniku jego rozpoznania organ odwoławczy stwierdził, że przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie jest ponowne rozpoznanie sprawy we wszystkich jej aspektach, a jedynie zbadanie istnienia bądź nie istnienia jednej z wad wymienionych w art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej. W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji organ nadzoru nie może rozpatrywać sprawy co do istoty, nie może ono przeradzać się w postępowanie o charakterze merytorycznym, co oznacza, że organ badający taką sprawę nie może badać na nowo zasadności stanowiska zajętego przez organ podatkowy w decyzji objętej postępowaniem o stwierdzenie nieważności. Taka praktyka stanowiłaby naruszenie zasady dwuinstancyjności, wynikającej z art. 127 Ordynacji. Usunięcie z obrotu decyzji ostatecznej w trybie art. 247 § 1 Ordynacji podatkowej może nastąpić wyłącznie w przypadku, gdy organ podatkowy ustali w wyniku przeprowadzonego postępowania, wystąpienie chociaż jednej z przesłanek w nim wymienionych.
Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej ma miejsce wówczas, gdy charakter tego naruszenia powoduje, iż decyzja nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Rażące naruszenie prawa będzie miało miejsce w sytuacji, gdy w stanie prawnym niebudzącym wątpliwości co do jego rozumienia, zostaje wydana decyzja, która treścią swego rozstrzygnięcia stanowi negację całości lub części obowiązujących przepisów.
Dyrektor Izby Skarbowej argumentował, że podstawą stwierdzenia nieważności decyzji może być rażące naruszenie każdego przepisu prawa, w tym również procesowego. Jednakże wada wskazująca na nieważność decyzji musi tkwić w samej decyzji, a to znaczy, iż z reguły jest następstwem rażącego naruszenia prawa materialnego. Rozbieżności w wykładni prawa nie stanowią przesłanki rażącego naruszenia prawa. Organ podkreślił, że z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia nie w przypadku sporu o wykładnię prawa, ale w sytuacji, gdy działanie jest w sposób oczywisty sprzeczne z nakazem bądź zakazem ustanowionym w prawie.