Art. 105 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji Dz.U. 1991 nr 16 poz. 161 ze zm./, wprowadzając dwie podstawowe formy sprzedaży zajętych ruchomości: sprzedaż licytacyjną oraz sprzedaż jednostkom prowadzącym działalność handlową lub komisową, pozostawia wybór jednej z nich decyzji organu egzekucyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zarzuty skargi nie są zasadne. Dokonując kontroli zaskarżonego postanowienia pod względem jego zgodności z prawem /art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym/ stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie nie miało miejsca naruszenie przepisów prawa materialnego i postępowania administracyjnego.
Protokół zajęcia ruchomości z dnia 17 maja 1995 r. został podpisany przez osobę zastępującego sprzedającego i opieczętowany pieczęcią Zakładu Rolno-Hodowlanego z nazwiskiem skarżącego. W protokole znajduje się pouczenie o prawie złożenia, w terminie 5 dni od daty zajęcia nieruchomości, zażalenia na oszacowanie nieruchomości dokonane przez poborcę skarbowego /art. 99 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym/. Skarżący takiego zażalenia nie złożył.
Sprzedaż zajętych ruchomości nastąpiła 7 listopada 1995 r., trudno zatem przyjąć, iż dokonana została z naruszeniem art. 104 par. 2 pkt 2, ponieważ odnosi się on do sprzedaży następującej bezpośrednio po zajęciu, zaś w rozpatrywanej sprawie miała ona miejsce po upływie ponad pół roku.
Art. 105 par. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wprowadzając dwie podstawowe formy sprzedaży zajętych ruchomości: sprzedaż licytacyjną oraz sprzedaż jednostkom prowadzącym działalność handlową lub komisową, pozostawia wybór jednej z nich decyzji organu egzekucyjnego. W rozpatrywanej sprawie sąd podzielił stanowisko Izby Skarbowej, iż w świetle zebranego materiału dowodowego wybór formy sprzedaży nieruchomości z tzw. wolnej ręki był uzasadniony z punktu widzenia zasady gospodarnego prowadzenia egzekucji, pozwalając także na uzyskanie korzystnej dla skarżącego ceny, a wobec tego naruszenie art. 105 par. 1 nie miało miejsca.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ należało orzec jak w sentencji.