Również "stan towaru" określony dokumentami dołączonymi do odprawy celnej w chwili tej odprawy odpowiadał parametrom zawartych w tych dokumentach i organy zarówno tych dokumentów, jak i tych parametrów nigdy nie kwestionowały.
Oznacza to, iż dowody powyższe i zawarte w nich dane fizyko-chemiczne towaru celnego były organowi celnemu znane od chwili zapoznania się z nimi. Z tych też względów niezasadne jest powoływanie się w zaskarżonej decyzji w tym przedmiocie na wyrok NSA, bowiem okoliczności dotyczące stanu towaru były organowi znane.
Z tego też względu należy przyjąć, iż organ celny nie miał podstaw do wznowienia postępowania na podstawie powołanych przez ten organ przepisów, bowiem wbrew twierdzeniu organów obu instancji nie wyszły na jaw nowe okoliczności w rozumieniu powołanych przez organy celne przepisów i w tym znaczeniu już w tej fazie postępowania organ celny pierwszej instancji naruszył te przepisy w stopniu mającym wpływ na treść rozstrzygnięcia.
W cytowanym wyżej orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 1993 r. III ARN 56/93 powołano szereg orzeczeń tegoż Sądu /I PRN 34/91, III AZP 23/93, I PA 5/92/, z których jednoznacznie wynika, iż zasada zaufania w stosunkach między obywatelem a państwem wyraża się między innymi w takim stanowieniu i stosowaniu prawa, by nie stawało się ono swoistą pułapką dla obywatela i aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu, iż nie naraża się na prawne skutki, których nie mógł przewidzieć w momencie podejmowania decyzji i działań.
Zasady państwa prawnego wymagają nie tylko legalności działania organów, ale również rzetelności, bowiem ryzyko pomyłek i błędów, a nawet celowych, bo podjętych w interesie ogólnym, lecz szkodzących jednostce działań administracji, nie było przerzucane tylko na tę jednostkę, zwłaszcza gdy po jej stronie nie można dopatrzeć się naganności postępowania.
Konstytucyjna zasada demokratycznego państwa prawnego zakazywałaby przerzucania skutków majątkowych wadliwej działalności funkcjonariuszy celnych na podmioty dokonujące obrotu towarowego z zagranicą.
Powyższe okoliczności niejako zwalniają Naczelny Sąd Administracyjny od obowiązku ustosunkowania się w pełnym zakresie do wszystkich pozostałych zarzutów skargi, bowiem wyżej przedstawione okoliczności świadczą o wadliwości decyzji obu instancji skutkujących ich eliminację z obrotu prawnego na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 55 ust. 1 ostatnio wymienionej ustawy.