Strony poczyniły nakłady na remont budynku, w którym wprawdzie mieszkały, ale który nie stanowił ich własności, a w związku z tym nie mogły korzystać ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 23 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416/.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji jest art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 23 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416/, który w sposób jednoznaczny stanowi, iż warunkiem zwolnienia z podatku dochodowego od sprzedaży nieruchomości jest przeznaczenie uzyskanego ze sprzedaży przychodu między innymi na remont własnego budynku mieszkalnego w okresie 2 lat od dnia sprzedaży. Treść tego przepisu była stronom niewątpliwie znana, skoro złożyli z tego powodu oświadczenie do właściwego Urzędu Skarbowego.
W sprawie strony poczyniły nakłady na remont budynku, w którym wprawdzie mieszkali, ale który nie stanowił ich własności, a w związku z tym nie mogły korzystać ze zwolnienia określonego w ww. przepisie.
Nie można w sprawie zarzucić opieszałości organom podatkowym, bowiem zgodnie z ww. przepisem podatnik mógł w terminie dwóch lat przeznaczyć uzyskany ze sprzedaży nieruchomości dochód na cele określone w tym przepisie i faktycznie przed upływem tego okresu niezasadnym byłoby wszczynanie postępowania podatkowego. Logicznym i uzasadnionym ze względu na ekonomię postępowania było wszczęcie tego postępowania po upływie określonego tym przepisem okresu co też organy uczyniły.
Organy podatkowe zobowiązane są w trakcie postępowania do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego.
Postępowanie w sprawie zostało wszczęte w dniu 15 października 1996 r. i od tego momentu na organie podatkowym ciążył obowiązek wynikający z art. 9 Kpa, który jak wynika z akt sprawy nie został naruszony.
Z tych też względów skargę jako niezasadną należało oddalić na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/.