1. Opłata za paszport, który jest osobistym dokumentem potwierdzającym tożsamość i przynależność państwową jego właściciela, a jego posiadanie nie jest konieczne dla prowadzenia działalności gospodarczej, nawet związanej z eksportem towarów, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Jest to wydatek ściśle osobisty, nie pozostający w racjonalnym związku z przychodem, uzyskiwanym z działalności gospodarczej.
2. W świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie mogą być uznanie za koszty uzyskania przychodu wydatki skarżącego poniesione na zakup elementów do komputera. Skoro elementy te nie stanowiły i nie mogły stanowić urządzenia kompletnego i zdatnego do użytku, to wydatek na nie mógł mieć wpływu na uzyskanie w 1994 roku przychodu lub jego wysokość.
3. Nakłady poniesione bezpośrednio na wykończenie nowo otrzymanego mieszkania, ze względu na charakter prac, nie powinny być traktowane jako wydatki remontowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "g" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.
Rozpoznając sprawę Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji w zakresie jej zgodności z prawem /art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stwierdzić należy, że twierdzenia i zarzuty skargi są nieuzasadnione, a zaskarżona decyzja nie narusza prawa.
Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm.; ustawa ta powoływana będzie dalej jako "ustawa"/ kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Za koszty uzyskania przychodu nie może być więc uznany każdy wydatek, a jedynie wydatek racjonalny, którego poniesienie ma wpływ na uzyskanie przychodu z danego źródła lub wysokość tego przychodu i jest tym wpływem uzasadnione, a który przy tym nie jest wymieniony w art. 23 ustawy.
W świetle powyższego za niewadliwy uznać należy pogląd organów podatkowych, że opłata za paszport, który jest osobistym dokumentem potwierdzającym tożsamość i przynależność państwową jego właściciela, a jego posiadanie nie jest konieczne dla prowadzenia działalności gospodarczej, nawet związanej z eksportem towarów, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w świetle art. 22 ust. 1 ustawy. Jest to wydatek ściśle osobisty, nie pozostający w racjonalnym związku z przychodem, uzyskiwanym z działalności gospodarczej przez skarżącego.
W świetle art. 22 ust. 1 ustawy nie mogą być także uznanie za koszty uzyskania przychodu wydatki skarżącego poniesione na zakup elementów do komputera, niezależnie nawet od prawidłowych argumentów, uzasadnionych stanem sprawy, przytoczonych w tym przedmiocie przez organy podatkowe. Skoro bowiem w skardze sam podatnik podaje, że w 1994 roku elementy te nie stanowiły i nie mogły stanowić urządzenia kompletnego i zdatnego do użytku, to wydatek na nie mógł mieć wpływu na uzyskanie w 1994 roku przychodu lub jego wysokość.
Nawet jednak, gdyby elementy te stanowiły urządzenie komputerowe kompletne i zdatne do użytku, wydatek nie mógłby być uznany za koszty uzyskania przychodu, a to ze względu na treść art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowiącego, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu między innymi wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, jeżeli środki te podlegają odpisom amortyzacyjnym.
Określenia składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz amortyzacji tych składników dokonuje się według zasad ustalonych w odrębnych przepisach dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, a określenie sposobu ewidencjonowania środków trwałych pozostawione zostało do uregulowania w drodze rozporządzenia ministrowi finansów /art. 22 ust. 7 i 8 ustawy/. W wydanym na podstawie wskazanego ustawowego upoważnienia rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 124 poz. 553 ze zm./ nałożono na podatników dokonujących odpisów amortyzacyjnych obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych /par. 7/, którymi są - zgodnie z par. 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 30 poz. 130 ze zm.; rozporządzenie to zwane będzie dalej "rozporządzeniem"/ między innymi poszczególne kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do użytkowania maszyny i urządzenia, których cena zakupu lub koszt wytworzenia są wyższe niż 10.000.000 złotych, a okres użytkowania przekracza rok. Od zaktualizowanej w trybie przepisów wymienionego rozporządzenia wartości tych środków, z wyjątkami nie mającymi znaczenia w niniejszej sprawie, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych /par. 4 rozporządzenia/ poczynając od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przyjęto je w użytkowanie /par. 7 ust. 1 rozporządzenia/, jednak odpisy amortyzacyjne od ujawnionych środków trwałych, nie objętych ewidencją, oraz korekty odpisów amortyzacyjnych dokonanych w nieprawidłowej wysokości mogą nastąpić wyłącznie za rok obrotowy, w którym wypadki te ujawniono /par. 7 ust. 4 rozporządzenia/.