Oznacza to między innymi, że polski organ celny dysponując fakturą oraz certyfikatem producenta, którymi dysponował także organ celny państwa obcego nie miał najmniejszych wątpliwości odnośnie rodzaju towaru będącego przedmiotem obrotu towarowego z zagranicą skoro przyjął za prawdziwy "stan towaru" wynikający z tych dokumentów nie dokonując dodatkowo jakichkolwiek innych czynności z własnej inicjatywy, które zmierzałyby do potwierdzenia tych informacji o "stanie towaru" bądź też uzupełnienia tych informacji o inne dane fizyko-chemiczne.
Organ celny zna zasady klasyfikacji taryfowej towarów będących przedmiotem obrotu towarowego z zagranicą oraz Ogólne Reguły Interpretacji Nomenklatury Scalonej w związku z powyższym badając dokumenty będące podstawą do wydania decyzji o dopuszczeniu towaru do obrotu na polski obszar celny winien dostrzec, iż dane zawarte w tych dokumentach nie zawierają wszystkich informacji dla prawidłowego zastosowania kodu towaru oraz stawki celnej.
Regułą bowiem w postępowaniu, celnym jest prowadzenie postępowania dowodowego przed wydaniem decyzji, a nie wydawanie decyzji i dopiero w postępowaniu wznowieniowym prowadzenie postępowania dowodowego. Organ celny nie jest związany kwalifikacją importowanych towarów wskazaną przez podmiot dokonujący obrotu towarowego z zagranicą lecz sam orzeka w formie decyzji w tym przedmiocie. Nawet wadliwe wskazanie przez podmiot dokonujący obrotu towarowego z zagranicą pozycji taryfy celnej samo w sobie nie może stanowić podstawy prawnej do wznowienia postępowania, bowiem nie są to ani nowe dowody, ani nowe okoliczności które istniały w chwili dokonywania odprawy celnej lecz nie były znane organowi celnemu. Również "stan towaru" określony dokumentami dołączonymi do odprawy celnej w chwili tej odprawy odpowiadał parametrom zawartych w tych dokumentach i organy zarówno tych dokumentów jak i tych parametrów nigdy nie kwestionowały.
Oznacza to, iż dowody powyższe i zawarte w nich dane fizykochemiczne towaru celnego były organowi celnemu znane od chwili zapoznana się z nimi. Z tych też względów niezasadne jest powoływanie się w zaskarżonej decyzji w tym przedmiocie na wyrok NSA bowiem okoliczności dotyczące stanu towaru były organowi znane. Z tego też względu należy przyjąć, iż organ celny nie miał podstaw do wznowienia postępowania na podstawie powołanych przez ten organ przepisów, bowiem wbrew twierdzeniu organów obu instancji nie wyszły na jaw nowe okoliczności w rozumieniu powołanych przez organy celne przepisów i w tym znaczeniu już w tej fazie postępowania organ celny pierwszej instancji naruszył te przepisy w stopniu mającym wpływ na treść rozstrzygnięcia.
W cytowanym wyżej orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 1993 r. III ARN 56/93 powołano szereg orzeczeń tegoż Sądu I PRN 34/91, III AZP 23/93, I PA 5/92/, z których jednoznacznie wynika, iż zasada zaufania w stosunkach między obywatelem a państwem wyraża się między innymi w takim stanowieniu i stosowaniu prawa, by nie stawało się ono swoistą pułapką dla obywatela i aby mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu, iż nie naraża się na prawne skutki, których nie mógł przewidzieć w momencie podejmowania decyzji i działań. Zasady państwa prawnego wymagają nie tylko legalności działania organów, ale również rzetelności, bowiem ryzyko pomyłek i błędów, a nawet celowych, bo podjętych w interesie ogólnym, lecz szkodzących jednostce działań administracji, nie było przerzucane tylko na tę jednostkę, zwłaszcza gdy po jej stronie nie można dopatrzeć się naganności postępowania. Konstytucyjną zasadą demokratycznego państwa prawnego zakazuje się przerzucanie skutków majątkowych wadliwej działalności funkcjonariuszy celnych na podmioty dokonujące obrotu towarowego z zagranicą.
Powyższe okoliczności niejako zwalniają Naczelny Sąd Administracyjny od obowiązku ustosunkowania się w pełnym zakresie do wszystkich pozostałych zarzutów skargi, bowiem wyżej przedstawione okoliczności świadczą o wadliwości decyzji obu instancji skutkujących ich eliminację z obrotu prawnego na postawie art. 22 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 55 ust. 1 ostatnio wymienionej ustawy.