Z tych też przyczyn można przyjąć tezę, iż okoliczności wskazujące na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ muszą istnieć w chwili wykonania usługi bądź też sprzedaży w rozumieniu tejże ustawy a nie w okresie późniejszym. Za takim twierdzeniem przemawiałaby okoliczność, iż ustawodawca nie wskazuje, iż zawarte unormowanie odnosiłoby się również do zamiaru podatnika, który powstał w okresie późniejszym.
Nadto za takim twierdzeniem przemawia również zasada stosowania interpretacji in dubio pro fisco, a nadto ww. zasada zakazu stosowania analogii w prawie podatkowym. "Milczenie" ustawodawcy co do "podatkowości" danego stanu faktycznego niezależnie od tego czy jest zamierzone czy wynika z błędu legislacyjnego - będzie zawsze stanowiło obszar wolny od opodatkowania, a nie lukę prawną podlegającą wypełnieniu w drodze analogii /por. R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, str. 119/.
Konsekwencją powyższych ustaleń jest to, że organy podatkowe winny w każdym przypadku wykazać istnienie ww. okoliczności wymienionych w cytowanym przepisie bowiem od spełnienia tych przesłanek zależy czy dany podmiot jest podmiotem podatku od towarów i usług w rozumieniu tego przepisu, jak również czy do danego podmiotu można odnieść skutki podatkowe w zakresie tego podatku.
Powyższym wymogom organy podatkowe nie sprostały, co narusza przepisy postępowania polegające na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności faktycznych mających wpływ na trafność zastosowania przepisów prawa materialnego. Przyjęcie takiego rozumowania sprawia, że dalsze kwestie związane z zarzutem skargi dotyczącej naruszenia art. 9 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w 1996 r. stają się.
Dodatkowo należy podnieść, iż wyrokiem z dnia 29 kwietnia 1998 r. w sprawie K 17/97 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż przepisy art. 27 ust. 5, 6 i 8 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w zakresie w jakim dopuszczają stosowanie wobec tej samej osoby, za ten sam czyn sankcji administracyjnej określonej przez powołaną ustawę jako "dodatkowe zobowiązanie podatkowe" i odpowiedzialność za wykroczenia skarbowe są niezgodne z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Nadto prezes Trybunału Konstytucyjnego obwieszczeniem zawartym w Dz.U. nr 139 poz. 905 z 1998 r. ogłosił o utracie mocy tych przepisów.
Powyższe okoliczności również mogą mieć istotne znaczenie dla sprawy.
Konkludując należy przyjąć, iż zaskarżona decyzja narusza prawo i dlatego na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1, 2, 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ podlega uchyleniu. Orzekając o kosztach sąd miał na uwadze art. 55 ust. 1 ostatnio cytowanej ustawy.