W tej sytuacji, wobec niewykonania obowiązku złożenia oświadczenia o wyborze zwolnienia oraz naruszenia przez podatniczkę art. 27 ust. 4 ustawy o VAT przez brak ewidencji dla potrzeb tego podatku Izba Skarbowa uznała rozstrzygnięcie organu pierwszoinstancyjnego za zgodne z przepisami prawa materialnego. Nie podzieliła także zarzutów odwołania odnośnie naruszenia art. 7, art. 9 i art. 77 Kpa wskazując, iż z akt sprawy nie wynika by podatniczka zwracała się o jakąkolwiek informację praktyczną lub prawną do Urzędu Skarbowego.
W skardze do sądu skarżąca wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji pierwszoinstancyjnej, zarzucając im naruszenie art. 14 ust. 6 ustawy o VAT oraz art. 7, art. 9 i art. 77 Kpa. Nie zgadza się z argumentacją organów skarbowych i zobowiązana była na mocy wskazanego zarządzenia Ministra Finansów do złożenia pisemnego oświadczenia o zwolnieniu, twierdząc, że jest to akt sprzeczny z ustawą, która takiego wymogu nie ustanawiała. Uważa, że nie może ponosić konsekwencji nieostrego sformułowania przepisu art. 14 ust. 6 i uprawniona była do złożenia oświadczenia ustnego, zaś organ winien udowodnić, że takie oświadczenie nie zostało złożone.
Ponadto wskazuje, że nie prowadziła działalności, która podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, zaś wynajęcie lokalu było czynnością cywilnoprawną a nie działalnością gospodarczą.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wnosi o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Za błędne uznaje stanowisko skarżącej, że zarządzenie Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. jest sprzeczne z treścią ustawy o VAT. Wskazuje na sprzeczność wyjaśnień skarżącej odnośnie złożenia oświadczenia ustnego ze znajdującym się w aktach sprawy oświadczeniem z 23.10.1997 r. Nie podziela zarzutu, że okoliczności zawarcia i wykonywania umów dzierżawy wskazują, że nie jest to świadczenie usług w rozumieniu art. 2 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Oceniając legalność zaskarżonej decyzji, a więc jej zgodność z obowiązującymi przepisami prawa /art. 21/ ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym zarzut skargi co do naruszenia art. 2 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, które stanowią - między innymi - materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji, uznać należy za uzasadniony.
Jak słusznie zauważa Izba Skarbowa, zgodnie z art. 2 ust. 1 cyt. ustawy opodatkowaniu podatkiem VAT podlega sprzedaż towarów i usług i odpłatne świadczenie usług na terenie RP. Przez usługi - według art. 4 ust. 2 - rozumie się usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce państwowej. Jednak zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podatnikami są osoby, które wykonują te czynności we własnym imieniu i na własny rachunek w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania ich w sposób częstotliwy, nawet jeżeli zostały wykonane jednorazowo.