Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka (sprawozdawca) Sędziowie WSA Monika Kazubińska-Kręcisz WSA Andrzej Niezgoda Protokolant Starszy asystent sędziego Monika Bartmińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi A. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie ustalenia wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego za 2006 r. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta [...] G. z [...] nr Fn. [...]
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: "SKO") utrzymało w mocy wydaną wobec A. W. po wznowieniu postępowania decyzję Wójta [...] z dnia [...] r. nr [...], odmawiającą uchylenia ostatecznej decyzji Wójta [...] z dnia [...] r., znak: [...] w przedmiocie ustalenia wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego za 2006 r. na kwotę [...]zł.
Skarżący podaniem z dnia 1 kwietnia 2021 r. wystąpił o wznowienie postępowania zakończonego ostatnią z wymienionych powyżej decyzji powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r. SK 39/19 (Dz.
U. z dnia 3 marca 2021 r., poz. 401).
Organ I instancji po wznowieniu postępowania uznał, że orzeczenie to nie miało zastosowania w niniejszej sprawie w sytuacji, gdy przepis art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170 - dalej: "u.p.o.l."), którego niekonstytucyjność uznał Trybunał, nie był podstawą wydania decyzji ostatecznej w przedmiocie ustalenia wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego za 2006 r.
W odwołaniu skarżący zarzucił naruszenie art. 245 § 1 pkt 2 w zw. z art. 240 § 1 pkt 8 Ordynacji podatkowej. Argumentował, że nawet jeśli w decyzji ostatecznej, objętej postępowaniem wznowieniowym, nie przywołano wprost przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., to miał on jednak decydujący wpływ na treść rozstrzygnięcia, gdyż to jego treść determinowała przyjętą podstawę opodatkowania. Skarżący stwierdził, że postępowanie dowodowe zmierzało do ustalenia, czy prowadził on działalność gospodarczą czy też rolniczą, a nadto z którą działalnością związane były budynki mogące podlegać opodatkowaniu. W jego ocenie, skoro art. 1a ust. 1 akt 3 u.p.o.l. zawiera definicję budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, to wydanie rozstrzygnięcia w tej sprawie nie mogło nastąpić z jego pominięciem, a brak przywołania tego przepisu w sentencji stanowił naruszenie art. 210 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej.
SKO podkreśliło na wstępie, że wznowienie postępowania jest nadzwyczajnym trybem wzruszania decyzji i stanowi odstępstwo od zasady jej trwałości wyrażonej w art. 128 Ordynacji podatkowej. Dodało, że instytucja ta ma na celu stworzenie prawnej możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjęcia ponownego rozstrzygnięcia sprawy zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie to było dotknięte chociaż jedną z kwalifikowanych wad procesowych, wymienionych w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Zwróciło nadto uwagę, że postępowanie wznowieniowe nie jest kontynuacją postępowania zwykłego i nie może być wykorzystywane do pełnej merytorycznej kontroli decyzji, gdyż inna jest waga zakresu naruszeń prawa uwzględnianych w tymże postępowaniu. Z tego też względu podnoszone przez skarżącego zarzuty, dotyczące błędnego ustalenia charakteru prowadzonej działalności jako gospodarczej a nie rolniczej, nie mogły zostać uznane za uzasadnione.