Posiadanie wymaganych przepisami uprawnień jest niezbędnym warunkiem uznania transportu międzynarodowego za eksport usług.
Zaskarżoną decyzją z dnia 25 listopada 1997 r. Izba Skarbowa w R., na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa, art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, art. 4 pkt 6, art. 10 ust. 2, art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego /Dz.U. nr 84 poz. 386/, po rozpatrzeniu odwołania Stanisława J., od decyzji Urzędu Skarbowego w R. z dnia 11.07.1997 r. w sprawie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za wrzesień 1993 r. w kwocie 434 zł. do zwrotu na rachunek bankowy - utrzymała w mocy decyzje organu I instancji.
W uzasadnieniu decyzji Izba Skarbowa wskazała, że w toku kontroli przeprowadzonej przez pracowników Urzędu Skarbowego w R. ustalono, iż do działalności gospodarczej Stanisław J. używał pojazdu marki DAF wraz z koncesją z dnia 7.04.1992 r. wydana przez Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej dla przewoźnika: K. Mieczysław, J. Stanisław, a nie dla podatnika prowadzącego działalność jednoosobowo.
W związku z tym organ I instancji określił podatek odmiennie od złożonej przez Stanisława J. deklaracji podatkowej za wrzesień 1993 r.
W odwołaniu od decyzji organu I instancji pełnomocnik podatnika wnosił o uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania, bowiem jego zdaniem decyzja została wydana bez podstawy prawnej, bowiem organ powołał się na rozporządzenie, które weszło w życie 1.02.1996 r., a decyzja dotyczy września 1993 r., zostały naruszone kompetencje kontrolne, bowiem organ podatkowy nie jest uprawniony do badania, czy podatnik ma koncesję, a dowodami wykonania usługi jest list przewozowy i dokumenty spedytorskie /wyrok NSA z dnia 26 czerwca 1996 r. SA/Lu 1743-1749/95/, naruszono art. 7, art. 77, art. 80 Kpa przez błędną ocenę materiału dowodowego i przyjęcie że podatnik nie był "uprawnionym przewoźnikiem" w rozumieniu par. 60 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. oraz par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 12 maja 1993 r., art. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego, który zobowiązuje podatnika do posiadania przy przekraczaniu granicy określonych dokumentów i tylko ten dokument jest istotny z punktu widzenia par. 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. do zastosowania zerowej stawki podatku, brak podstawy prawnej do opodatkowania stawką 22 procent części usługi wykonanej w kraju.
Izba Skarbowa nie znalazła podstaw do uwzględnienia zarzutów odwołania.
Powołując się na art. 18 ust. 3 oraz art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług eksportu i importu niektórych usług /Dz.U. nr 39 poz. 175 ze zm./ wskazała, że podatnik wykonujący usługi transportu międzynarodowego powinien być uprawnionym przewoźnikiem drogowym. Wprawdzie Urząd Skarbowy powołał się na rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r., lecz ze względu na tożsamość brzmienia przepisu rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w tym zakresie, nie miało to wpływu na treść decyzji, a Izba Skarbowa niniejszą decyzją prostuje powołanie niewłaściwego przepisu prawa.