Przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie przewidują możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie wydane w trybie art. 224 par. 2 tej ustawy.
Postanowienie takie nie jest też postanowieniem kończącym postępowanie lub rozstrzygającym sprawę co do istoty. Nie jest także postanowieniem, o jakim mowa w art. 16 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Skarżący w skardze z dnia 26 października 1998 r. skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie Izby Skarbowej w R. z dnia 18 września 1998 r. w przedmiocie wstrzymania wykonania w całości decyzji określających zobowiązanie podatkowe za 1996 r. w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz podatku VAT nie sprecyzował wniosków skargi.
Podnosił, iż w dniu 15.04.1998 r. na podstawie art. 224 par. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa złożył wniosek do Izby Skarbowej w R. o uchylenie postanowienia wydanego przez Inspektora Kontroli Skarbowej z UKS w R. w sprawie odmowy wstrzymania wykonania 2 decyzji.
W dniu 26.5.1998 r. Izba Skarbowa w R. wydała postanowienie, w którym z powołaniem się na art. 228 par. 1 ordynacji podatkowej, stwierdziła niedopuszczalność zażalenia. Tymczasem jego wniosek nie był zażaleniem.
W trybie art. 224 par. 2 ustawy Ordynacja Podatkowa zwrócił się bowiem do swego organu odwoławczego o uchylenie postanowienia wydanego przez organ I instancji, a nie wnosił zażalenia na to postanowienie.
W związku z tym w dniu 19.06.1998 r. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie z dnia 26.05.1998 r. Izby Skarbowej. W tej sytuacji w trybie art. 38 ust. 2 ustawy o NSA, Izba Skarbowa uchyliła swoje postanowienie z dnia 26.05.1998 r. i umorzyła postępowanie w tym zakresie.
W dniu 18.09.1998 r. Izba Skarbowa wydała nowe postanowienie, w którym odmówiła uchylenia postanowienia organu I instancji i ustaliła, iż zapłacenie kwoty zaległości wynikających z decyzji organu I instancji nie może zagrozić egzystencji podatnika, nie badając jego sytuacji ekonomiczno-finansowej.
Ww. postanowienie zawiera też uchybienie formalne - art. 217 par. 6 ordynacji podatkowej - bowiem nie zawiera pouczenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 224 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ organ podatkowy ze względu na szczególnie ważny interes strony może na jej wniosek postanowić o wstrzymaniu wykonania decyzji w całości lub w części. Zgodnie z art. 224 par. 3 Ordynacji Podatkowej, postanowienie, o którym mowa w par. 2 czyli o wstrzymaniu wykonania decyzji, podlega w każdym czasie uchyleniu przez organ, który je wydał, lub przez organ odwoławczy. Przepisy ordynacji podatkowej nie przewidują możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie wydane w trybie ww. przepisu prawa.
Zaskarżone postanowienie nie jest też postanowieniem kończącym postępowanie lub rozstrzygającym sprawę co do istoty. Nie jest także postanowieniem, o jakim mowa w art. 16 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.
Kognicję Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach skarg określają przepisy art. 16 i art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Żaden z tych przepisów nie ma zastosowania w sprawie niniejszej.
W tej sytuacji skargę uznać należy za niedopuszczalną, co zgodnie z art. 27 ust. 2 cyt. ustawy o NSA prowadziło do jej odrzucenia.
Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w sentencji postanowienia.