Udowodnienie, iż powiązania rodzinne i kapitałowe miały wpływ na ustalenie ceny, a tym samym na wysokość rozliczeń w należnym podatku od towarów i usług spowodowało w efekcie, iż prowadzona ewidencja była nierzetelna, co w pełni uzasadniało zastosowanie art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do następujących ustaleń i wniosków:
Skarga jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza obowiązującego prawa materialnego zwłaszcza zaś przepisów ustawy o VAT. Nie narusza także, wbrew zarzutom skargi, przepisów postępowania administracyjnego w stopniu uzasadniającym uchylenie decyzji zaskarżonej.
Jak wynika z akt sprawy niniejszej, skarżąca Spółka wynajmowała począwszy od 1 sierpnia 1994 r. - Barbarze B. /jednemu z udziałowców Spółki/ lokal użytkowy o pow. 120 m2. Czynsz najmu określony został przez strony na zasadzie zwrotu przez najemcę na rzecz Spółki - jedynie kosztów związanych z utrzymaniem lokalu, stanowiącego przedmiot umowy.
Ustalony w taki sposób czynsz najmu wniósł - w miesiącu sierpniu 1994 r. - kwotę 1.476.074 st. zł, zaś w przeliczeniu na jeden metr kwadratowy wynajmowanej powierzchni kwotę 12.301 st. zł. Także w dniu 1.08.1994 r. skarżąca spółka wynajęła również lokal użytkowy o powierzchni 65 m2 innym swoim udziałowcom Markowi i Annie K. ustalając wysokość czynszu w sierpniu 1994 na kwotę 984.010 zł, co w przeliczeniu na jeden metr wynajmowanej powierzchni dało kwotę 15.138 zł. W tym samym okresie skarżąca Spółka wynajmowała też lokal użytkowy o powierzchni 15 m2 Bogdanowi G. nie powiązanemu kapitałowo ze skarżącą Spółką, a czynsz najmu za wynajmowany lokal określiła na 2.500.000 zł miesięcznie /166.667 zł/m2/. Tymczasem z umów najmu wynika natomiast, iż wysokość czynszu za jeden metr kwadratowy na terenie Ch. wahała się w ww. okresie od 96.077 zł do 1.016.666 zł przy powierzchni lokali użytkowych od 5 do 131 m2. Niezależnie od powyższego z akt wynika, iż skarżąca Spółka sprzedała po kosztach zakupu towar osobom wymienionym powiązanym z nim kapitałowo. Ponadto analiza materiału porównawczego w postaci dokumentów znajdujących się w aktach sprawy /w szczególności zaś dokumentów księgowych innych kontrahentów handlowych skarżącej Spółki/ wskazuje, iż marża handlowa stosowana wobec ww. podmiotów była znacznie wyższa i wynosiła przeciętnie 20,94 procent.
W tym stanie rzeczy - w ocenie Sądu - nieuprawnione są zarzuty skargi, jakoby organy podatkowe nie wykazały faktu istnienia powiązań kapitałowych i rodzinnych łączących Spółkę i jej udziałowców lub członków ich rodzin oraz tego, iż powiązania te w sposób istotny miały wpływ na ustalenie przez skarżącą Spółkę wobec ww. osób - cen usług i towarów.
W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w aktach stwierdzić trzeba, iż organy skarbowe zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego /art. 7, art. 77 par. 1, art. 80-81/ wykazały istnienie omówionych wyżej powiązań kapitałowo-rodzinnych pomiędzy skarżącą Spółką a dwoma jej kontrahentami.
Zdaniem Sądu - organy skarbowe w toku postępowania wyjaśniającego - udowodniły fakt odmiennego traktowania przez skarżącą Spółkę tej kategorii kontrahentów, zarówno co do wysokości czynszu najmu jak też cen sprzedawanych im towarów. Czynsz najmu pobrany w sierpniu 1994 r. od Barbary B. oraz Marka i Anny K. był kilkakrotnie niższy nie tylko od czynszu jaki Spółka pobierała od Bogdana G. nie powiązanego z nią kapitałowo ani rodzinnie, lecz również od przeciętnej wysokości czynszu, jaki płaciły podmioty gospodarcze prowadząc w Ch. identyczną działalność w podobnych warunkach lokalowych i miejscowych. Organy podatkowe zasadnie w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy ustaliły także, iż ceny towarów sprzedawanych w sierpniu 1994 r. uprzywilejowanym podmiotom gospodarczym w sposób znaczący odbiegały od cen towarów sprzedawanych wszystkim innym kontrahentom o ponad 20 procent. W ocenie Sądu - trafny jest też zarzut, dotyczący błędnego określenia przez organy podatkowe wysokości obrotu. Przyjęły one bowiem średnią marżę, stosowaną przez Spółkę wobec innych /nie powiązanych z nią kapitałowo i rodzinnie/ kontrahentów oraz średnią cenę czynszu ustaloną na podstawie czynszów opłacanych przez inne podmioty. W tej sytuacji nietrafny jest także zarzut skargi w przedmiocie dowolności szacunku. Uprawnionym było również zastosowanie w przedmiotowej sprawie sankcji określonych w art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Udowodnienie, iż ww. powiązania miały wpływ na ustalenie ceny, a tym samym na wysokość rozliczeń w należnym podatku od towarów i usług spowodowało w efekcie, iż prowadzona przez Spółkę ewidencja była nierzetelna, co w pełni uzasadniało zastosowanie cyt. wyżej przepisu ustawy o podatku od towarów i usług.
Mając powyższe na uwadze Sąd na mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ - orzekł jak w sentencji.