Skoro decyzja I instancji skierowana została, chociażby wadliwie, do osób fizycznych - byłych wspólników, to na skutek tego uzyskują oni status strony i mają one prawo do zaskarżenia tej decyzji.
Zaskarżoną decyzją z dnia 26 października 1999 roku, skierowaną do Krzysztofa Ś. i Michała C., po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Urzędu Skarbowego w L. z dnia 21 lipca 1999 r., w sprawie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług spółki cywilnej "A." za kwiecień 1998 roku, Izba Skarbowa w L. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, iż zobowiązanie w podatku od towarów i usług powstaje z mocy prawa, zgodnie bowiem z art. 26 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym podatnik obowiązany jest bez wezwania organu podatkowego obliczać i wpłacać ten podatek za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku, na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Ponadto, w myśl art. 10 ust. 1 powołanej ustawy podatnicy obowiązani są składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe dla podatku od towarów i usług w terminach, o których mowa w art. 26.
Powołane przepisy ustanawiają zasadę samoopodatkowania podatnika, wyznaczając termin wykonania zobowiązania podatkowego, złożenia informacji o jego wysokości i wpłacenia podatku. Samo zaś zobowiązanie podatkowe powstaje z mocy prawa i w wysokości wynikającej z przepisów prawa, istnieje zatem niezależnie od działania organów podatkowych w przedmiocie określenia jego wysokości.
Wygaśnięcie takiego zobowiązania podatkowego może nastąpić przez zapłatę podatku, przedawnienie lub umorzenie.
Z treści art. 10 ust. 2 powołanej ustawy wynika, że zobowiązanie w podatku od towarów i usług przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że urząd skarbowy określi je w innej wysokości.
W niniejszej sprawie organ podatkowy określił zobowiązanie w podatku od towarów i usług za kwiecień 1998 roku w kwocie zł 4.197,00, ponieważ brak było podstaw, aby pomniejszyć podatek należny o podatek naliczony wynikający z rachunków uproszczonych dokumentujących zakupy dokonane przed dniem utraty zwolnienia. Prawo do odliczenia podatku naliczonego w warunkach, o których mowa w art. 14 ust. 3 ustawy, uzależnione jest bowiem od uzyskania zgody właściwego urzędu skarbowego i sporządzenia spisu z natury zapasów ww. towarów posiadanych w dniu przekroczenia kwoty 80.000 zł, niespełnienie ustawowo określonych warunków skutkowało zaś brakiem możliwości zmniejszenia przez Spółkę podatku należnego o podatek naliczony wynikający z rachunków uproszczonych dokumentujących zakupy dokonane przed dniem utraty zwolnienia.
Zdaniem organu odwoławczego, zarówno przepisy powołanej ustawy, jak i przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie dają podstaw do kwestionowania prawa do wydania przez organ podatkowy decyzji określającej i ustalającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług po rozwiązaniu spółki cywilnej, będącej podatnikiem tego podatku.