Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Celne prawo, Podatki inne, Podatek od towarów i usług, Podatkowe postępowanie
Tezy

Organ celny jako płatnik - w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ - nie jest organem podatkowym w znaczeniu określonym w art. 1 Kpa, a czynności przez niego dokonane w celu obliczenia i pobrania należności podatkowej mają charakter jedynie czynności techniczno-rachunkowych, które nie wszczynają postępowania podatkowego.

W tym stanie rzeczy, kwestię przedawnienia do wydania decyzji - w zakresie ustalenia zobowiązania w podatku importowym oraz podatku od towarów i usług zwanych w ustawie z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ "innymi opłatami przewidzianymi w ustawie", nie reguluje art. 83 ust. 1 tego prawa lecz reguluje ją art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do następujących ustaleń i wniosków.

Skarga jest nieuzasadniona i podlega oddaleniu, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza obowiązującego prawa tak formalnego jak też materialnego.

Wskazać trzeba przede wszystkim, iż stosownie do art. 2 pkt 15 ustawy - Prawo celne - przez należności celne rozumieć należy cło i inne opłaty przewidziane cyt. ustawą, w tym także - podatek importowy oraz podatek od towarów i usług.

Natomiast, zakreślony przepisami art. 83 ust. 1 Prawa celnego /podnoszonymi w skardze/ - termin - dotyczy postępowania celnego prowadzonego przez właściwy organ celny.

Podnieść trzeba, iż organ celny jako płatnik - w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ - nie jest organem podatkowym w znaczeniu określonym w art. 1 Kpa, a czynności przez niego dokonane w celu obliczenia i pobrania należności podatkowej, mają charakter jedynie czynności techniczno-rachunkowych, które nie wszczynają postępowania podatkowego. W tym stanie rzeczy, kwestię przedawnienia do wydania decyzji - w zakresie ustalenia zobowiązania w podatku importowym oraz podatku od towarów i usług zwanych w ustawie - Prawo celne "innymi opłatami przewidzianymi w ustawie", nie reguluje art. 83 ust. 1 tego prawa lecz reguluje ją art. 7 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, w myśl którego nie można wydać decyzji w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, jeżeli od końca roku podatkowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, upłynęły 3 lata, zaś w wypadku gdy podatnik nie zgłosił obowiązku podatkowego lub nie złożył zeznania, mimo że był do tego zobowiązany, albo biorąc udział w postępowaniu nie ujawnił wszystkich źródeł przychodów lub całego majątku, niezbędnych do ustalenia wysokości danego zobowiązania podatkowego, a także gdy następuje opodatkowanie dochodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów - 5 lat. W tej sytuacji, zarzut dotyczący naruszenia art. 83 ust. 1 ustawy - Prawo celne - nie jest trafny. W ocenie Sądu - w postępowaniu organów podatkowych obu instancji nie można dopatrzyć się żadnych uchybień proceduralnych. Skarżący Jan O. miał możliwość zapoznania się /na etapie postępowania podatkowego/ z zebranymi dowodami przez organy podatkowe w sprawie. Nie został również pozbawiony możliwości złożenia dodatkowych wyjaśnień.

Jak wynika z akt, obaj wspólnicy: Leszek R. i Jan O. - pismem z 28 marca 1996 r. zostali zawiadomieni o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia podatku importowego i podatku VAT i na podstawie art. 10 ust. 1 Kpa zaproszeni do zapoznania z całokształtem dowodów oraz do czynnego udziału w postępowaniu /we wszystkich jego czynnościach poprzedzających wydanie decyzji/. Leszkowi R. zawiadomienie doręczono 10 kwietnia 1996 r., zaś Janowi O. w dniu 9 kwietnia 1996 r. Stwierdzić także trzeba, iż przed zakończeniem postępowania poprzedzającego wydanie decyzji, obaj podatnicy wezwani do zapoznania się z projektem decyzji /pomimo doręczenia im wezwania w tej części postępowania/ także nie wzięli udziału z własnej winy.

Wskazane fakty w sposób jednoznaczny dowodzą, że organ podatkowy zrobił wszystko, aby zapewnić obu wspólnikom s.c. "U." czynny udział w postępowaniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd - na mocy art. 27 ust. 1 - ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ - orzekł jak w sentencji.

Strona 1/1