Przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ pozwalający na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów poniesione w celu uzyskania przychodu, nie zawiera wymogu aby uzyskany przy użyciu tych wydatków przychód został zaangażowany do dalszego obrotu celem powiększenia tego przychodu, bowiem nie wynika to z treści tego przepisu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Renaty W. i Dariusza W. na decyzję Izby Skarbowej w L. z dnia 8 października 1999 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa w L. na podstawie art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w L. z dnia 1 czerwca 1999 r. (...) w sprawie określenia:
- podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 r. w wysokości 12.903,00 PLN, - zaległości podatkowej z tego tytułu w wysokości 12.081,60 PLN,
- odsetek za zwłokę od zaległości podatkowej w kwocie 24.861,30 PLN, liczonych na dzień 31 maja 1999 r., uchyliła decyzję organu pierwszej instancji w całości i orzekając określiła;
- podatek dochodowy od osób fizycznych za 1994 r. w wysokości 124.359.000 st. zł /12.435,90 PLN/,
- zaległość podatkową z tego tytułu w wysokości 96.975.000 st. zł /9.697,50 PLN/,
- odsetki za zwłokę od zaległości podatkowej na dzień wydania decyzji przez organ kontroli skarbowej tj. 1 czerwca 1999 r. w kwocie 198.907.000 st. zł /19.890,70 PLN/.
W uzasadnieniu swojej decyzji Izba Skarbowa podniosła między innymi, iż w wyniku przeprowadzonej kontroli przez inspektora kontroli skarbowej w Spółce Cywilnej "D.-S." L. ul. Dr. M. M. 28, w której Dariusz W. był jednym z trzech wspólników organ kontroli dokonał następujących ustaleń:
1/ W czasie działalności gospodarczej prowadzonej od 1990 r. wspólnicy nie dokonywali podziału zysku spółki. W 1994 r. pobierali zaliczki na poczet zysku przed opodatkowaniem obciążając nimi konto 234 "Rozrachunki ze wspólnikami".
Z porównania kwot wynikających z sumy zapisów na ww. kontach z kwotą zysku do podziału obejmującą również lata ubiegłe wynika, że pobrane przez wspólników środki pieniężne na ich indywidualne cele znacznie przekroczyły zysk do podziału za okres 1990-1994. Równocześnie spółka zaciągała w bankach wysokooprocentowane kredyty na działalność gospodarczą, wliczając w koszty firmy znaczną kwotę odsetek od pobranych kredytów /292.108,91 PLN/.
Kontrolujący uznał, że pobrany kredyt bankowy w wysokości odpowiadającej pobranym zaliczkom ponad zysk do podziału nie został przeznaczony na działalność gospodarczą spółki lecz na cele osobiste wspólników. Zatem odsetki od tejże kwoty kredytu w wysokości 47.782,12 PLN w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.
Przedmiotową kwotę odsetek inspektor wyliczył uwzględniając okres dysponowania pobranymi zaliczkami oraz stawkę oprocentowania w wysokości równej średniej stawki oprocentowania pobranych w 1994 r. kredytów bankowych.
2/ W badanym okresie spółka wykazywała bardzo wysokie stany sald gotówki w tzw. kasie głównej spółki, pobierając przy tym środki pieniężne z banków na spłatę części zobowiązań bądź spłatę kredytów bankowych.
Z powyższego kontrolujący wyciągnął wniosek, że wysokie salda kasy głównej wynikają jedynie z zapisów księgowych i nie znajdują potwierdzenia w praktyce i doświadczeniu, zaś kwoty wynikające z wykazywanych sald wykorzystywane były przez wspólników do celów prywatnych.