Sprawa ze skargi na postanowienie Prezesa Głównego Urzędu Ceł w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji
Tezy

1. Agencja celna jako przedstawiciel osoby w świetle art. 256 par. 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, uprawniona do dokonywania przed organami celnymi wszelkich czynności przewidzianych w przepisach ustawy, w tym do składania odwołań od decyzji wydawanych w pierwszej instancji przez te organy, jest uprawniona również do odbioru decyzji wydawanych przez organy celne.

2. Doręczenie decyzji organu pierwszej instancji agencji celnej jako przedstawicielowi strony powoduje, że termin do wniesienia odwołania od tej decyzji dla agencji i dla strony biegnie od daty doręczenia decyzji agencji celnej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi P.W. "W." - Wioletty C.-K. na postanowienie Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 24 sierpnia 1999 r. (...) w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji - skargę oddala.

Uzasadnienie strona 1/4

Z upoważnienia Prezesa Głównego Urzędu Ceł Naczelnik Wydziału postanowieniem z dnia 24 sierpnia 1999 r. wydanym na podstawie art. 162, art. 163 par. 2 w związku z art. 228 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i w związku z art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks Celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ - po rozpatrzeniu wniosku Wioletty C.-K. P.W. "W." o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji z dnia 18 lutego 1999 r. - odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Z ustaleń poczynionych tym postanowieniem wynika, że odmowa przywrócenia uchybionego terminu nastąpiła z powodu nie uprawdopodobnienia, iż uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony oraz z uwagi na to, że odwołanie z dnia 22 maja 1999 r. uzupełnione pismem z dnia 1 lipca 1999 r. zostało wniesione z uchybieniem terminu do jego wniesienia. Decyzja organu I instancji z dnia 18 lutego 1999 r. została doręczona stronie w dniu 19 lutego 1999 r. i mogła się strona od niej odwołać w terminie 14 dni od powyższej daty. Ewentualny brak doręczenia stronie dokumentów w postaci faktury zakupu pojazdu oraz zagranicznego dowodu rejestracyjnego tego pojazdu nie stanowiły obiektywnej przeszkody do wniesienia odwołania. Poza tym dokumenty te w dniu 8 stycznia 1999 r. wydane zostały przez organ I instancji agentowi celnemu działającemu w imieniu strony, a odbiór ich został pokwitowany przez agenta celnego Ewę Sz.

W skardze na to postanowienie do Naczelnego Sądu Administracyjnego P.W. "W." Wioletta C.-K. wnosi o jego uchylenie. Skarga podnosi, że pogląd zaskarżonego postanowienia co do tego, iż decyzja organu I instancji, jak też wskazane wyżej inne dokumenty zostały doręczone prawidłowo skarżącej jest błędny. Powyższe winno być doręczone bądź skarżącej, bądź też jej pełnomocnikowi T. C. ustanowionemu przez nią w sprawie. Doręczenie tych dowodów agencji celnej nie powoduje żadnych skutków prawnych, bo agencja w tym postępowaniu nie była stroną, ani jej pełnomocnikiem, lecz jedynie jej przedstawicielem. Tożsame rozumienie pojęcia pełnomocnictwa i przedstawicielstwa jest błędem interpretacyjnym.

Prezes Głównego Urzędu Ceł w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymując stanowisko zaskarżonego postanowienia podniósł, że bezsprzecznie decyzję wydaną przez Dyrektora Urzędu Celnego w B.-P. z dnia 18 lutego 1999 r. w stosunku do skarżącej odebrała w dniu 19 lutego 1999 r. Małgorzata B. - agent celny z Agencji "O." S.A. występującej w imieniu P.W. "W." - Wioletta C.-K., która dnia 7 stycznia 1999 r. udzieliła wskazanej Agencji Celnej upoważnienia do działania w jej imieniu w formie przedstawicielstwa bezpośredniego. Pojęcie przedstawicielstwa jest szersze i zawiera w sobie również pojęcie pełnomocnictwa. Zgodnie bowiem z art. 95 par. 1 kodeksu cywilnego można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych ustawą albo wynikających z właściwości czynności prawnych. Stosownie natomiast do art. 96 kodeksu cywilnego umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie /przedstawicielstwo ustawowe/ albo na oświadczeniu reprezentowanego /pełnomocnictwo/.

Strona 1/4