Brak pouczenia przez notariusza o treści art. 175 par. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /t.j. Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 ze zm./ - do czego notariusz był obowiązany na podstawie art. 80 par. 2 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie /Dz.U. nr 22 poz. 91 ze zm./ - uzasadnia przywrócenie stronie czynności notarialnej terminu do wniesienia żądania przewidzianego w art. 175 par. 1 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Cezarego S. na postanowienie Izby Skarbowej w P.-T. z dnia 3 lipca 1997 r. (...) w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu określonego w art. 175 Kpa - uchyla zaskarżone postanowienie; (...).
Decyzją z dnia 25 lutego 1994 r. /doręczoną 28 lutego 1994 r./ Urząd Skarbowy w P.-T. odmówił rozpatrzenia wniosku Cezarego S. w sprawie stwierdzenia nieistnienia obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej i zwrotu tej opłaty pobranej przez notariusza od umowy nabycia nieruchomości. W uzasadnieniu podano, że wniosek wpłynął po upływie terminu przewidzianego w art. 175 par 1 Kpa.
W dniu 7 marca 1994 r. do Urzędu Skarbowego wpłynęło pismo Cezarego S. z 6 marca 1994 r., zawierające prośbę o przywrócenie terminu do złożenia wniosku w sprawie stwierdzenia nieistnienia obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej. Cezary S. podał, że wniosku nie złożył w terminie, gdyż notariusz stwierdził, iż opłata jest bezwzględnie należna, co następnie potwierdził urzędnik Urzędu Skarbowego, odsyłając go do ustawy o opłacie skarbowej. Zaś w ustawie tej przeczytał w art. 13 ust. 3, że opłata nie podlega zwrotowi dopiero po upływie 3 lat. Wszystkie te informacje wprowadziły go w błąd. Dopiero z artykułu zamieszczonego w Przeglądzie Podatkowym nr 1 z 1994 r. dowiedział się, że może domagać się zwrotu opłaty.
Dnia 15 marca 1994 r. w Urzędzie Skarbowym spisano protokół, w którym podano, że Cezary S. prosi o zakwalifikowanie wymienionego pisma jako odwołania od decyzji z dnia 25 lutego 1994 r.
Izba Skarbowa w P.-T. w dniu 7 maja 1994 r. wydała postanowienie o utrzymaniu w mocy decyzji Urzędu Skarbowego z dnia 25 lutego 1994 r.
W kolejnym piśmie /z 12 czerwca 1995 r./ Cezary S. ponownie wniósł o zwrot opłaty skarbowej i przywrócenie terminu do złożenia wniosku w tej sprawie, powołując się na wyrok NSA z dnia 16 maja 1995 r., SA/Ł 1459/94, dotyczący wymiaru Ryszardowi S. podatku dochodowego z tytułu przychodu ze sprzedaży nieruchomości /tej samej, której dotyczy opłata skarbowa w niniejszej sprawie/.
Następnie decyzją z dnia 28 czerwca 1995 r. Izba Skarbowa zmieniła z urzędu swoje rozstrzygnięcie z 7 maja 1995 r., nazwane błędnie postanowieniem, dodając klauzulę o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
Na skutek skargi Cezarego S., wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 1995 r., SA/Ł 1866/95, zostały uchylone decyzje Izby Skarbowej z 7 maja 1994 r. i z 28 czerwca 1995 r. W uzasadnieniu w szczególności podano, że skarżący zgłosił dwa żądania wymagające odrębnego rozpatrzenia w toku instancji:
pierwsze, wynikające z art. 175 par. 1 Kpa, dotyczy nieistnienia obowiązku podatkowego i zwrotu pobranej opłaty skarbowej, natomiast drugie żądanie dotyczy prośby o przywrócenie terminu do złożenia pierwszego żądania.
Decyzja organu I instancji z 25 lutego 1994 r. została wydana wyłącznie w przedmiocie odmowy rozpatrzenia pierwszego żądania i w tym zakresie nie budzi żadnych zastrzeżeń. Jednakże organ ten powinien również rozpatrzyć wniosek o przywrócenie terminu.
Następnie postanowieniem z 8 kwietnia 1997 r. Urząd Skarbowy odmówił przywrócenia terminu do złożenia żądania w sprawie uznania nieistnienia obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej i jej zwrotu, podając, że argumenty przedstawione we wniosku nie spełniają warunków do przywrócenia terminu.