Co istotne przerwanie czynności procesowych (a do tego sprowadza się zawieszenie postępowania) możliwe jest tylko w przypadku zaistnienia jednej z enumeratywnie wyliczonych podstaw zawieszenia. Ordynacja ujmuje te przyczyny w sposób zbiorczy w art. 201 § 1, art. 204 § 1 i art. 204a. Przy uwzględnieniu wyjątkowego charakteru instytucji zawieszenia postępowania w stosunku do zasady ciągłości (integralności, szybkości) postępowania, cecha zamkniętego (wyczerpującego) katalogu podstaw zawieszenia wpływa jednoznacznie na sposób ich wykładni. Uświadomienie sobie prawnego charakteru tej instytucji uzasadnia nader ostrożną wykładnię przesłanek z art. 201 § 1 O.p., w oparciu o które mogłoby dojść do zawieszenia postępowania. Argument ten wyklucza wszelkie próby stosowania na gruncie tego przepisu wykładni rozszerzającej, choćby nawet stały za nimi tak racjonalne argumenty jak względy ekonomiki procesowej. W podobnym duchu wypowiedział się NSA w uchwale z 24 listopada 2008 r., II FPS 4/08), przypominając, że zawieszenie postępowania zawsze wiąże się z nieuchronną zwłoką w załatwieniu sprawy, co ma niebagatelne znaczenie w świetle konstytucyjnego nakazu rozpoznawania spraw bez zbędnej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) oraz zasady szybkości postępowania. Zasady te sprzeciwiają się zawieszeniu postępowania z przyczyn celowościowych, gdy brak ku temu rzeczywistej podstawy prawnej. Wprawdzie, wspomniana uchwała zapadła na tle wykładni przesłanek zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego (art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), to jednak, z uwagi na pokrewieństwo materii, zachowuje ona - zdaniem Sądu - aktualność także w procesie stosowania przepisu art. 201 § 1 pkt 2 O.p.
Na gruncie tegoż przepisu spór między stronami sprowadza się do ustalenia, czy wynik postępowania, którego przedmiotem jest ustalenie wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 i 2005r. od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych, stanowi zagadnienie wstępne, od którego zależy rozstrzygnięcie w sprawie wymiaru podatku za 2006r. prowadzonego w trybie art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ocenie Sądu, organy prawidłowo przyjęły, że nie ma podstaw do zawieszenia postępowania dotyczącego wymiaru podatku dochodowego z nieujawnionych źródeł przychodów za 2006r., gdyż zagadnieniem wstępnym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie jest ostateczne i prawomocne rozstrzygnięcie wymiaru w zakresie roku 2004 i 2005. W poddanej kontroli sądowej sprawie de facto chodzi, jak wynika z argumentacji skargi, o wpływ ustaleń faktycznych w odniesieniu do zgromadzonego mienia w roku 2004 i 2005 i poczynionych wydatków, na rozpoznanie sprawy za 2006r. Jest to jedynie związek pośredni. Zważyć bowiem należy, że w każdej z tych spraw prowadzone są odrębne postępowania dowodowe z wykorzystaniem materiału dowodowego zgromadzonego w tej sprawie oraz innych sprawach. Są to postępowania dotyczące zamkniętych okresów podatkowych oddzielnie rozpoznawanych. Są to postępowania autonomiczne i całkowicie samodzielne, co oznacza, że w każdym z tych postępowań organ dokonuje samodzielnych i niezależnych ustaleń co do okoliczności faktycznych. Organy stosują się w nich do reguł wynikających z art. 180 i 187 § 1 Op. oraz art. 191 Op. dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego w celu uznania danej okoliczności za udowodnioną. Postępowanie podatkowe toczące się w jednej sprawie nie stanowi podstawy do zawieszenia postępowania podatkowego w drugiej sprawie, w każdej z takich spraw organy zobowiązane są bowiem do prowadzenia odrębnego postępowania dowodowego z wykorzystaniem materiału zgromadzonego w innej sprawie (por. wyrok WSA z dnia 15 stycznia 2009 r., I SA/Gd 752/08). Określenie wysokości podatku dochodowego za jeden rok podatkowy nie stanowi zagadnienia wstępnego, od którego zależy wydanie decyzji dotyczącej określenia wysokości podatku dochodowego za następny rok, chociaż pewne zdarzenia gospodarcze (straty) rzutują na wysokość podatku w latach następnych (tak też wyrok NSA z dnia 7 lutego 2002 r., I SA/Wr 1231/99, LEX nr 76798). Co równie istotne, a co umknęło uwadze strony skarżącej, rozpoznanie sprawy zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z nieujawnionych źródeł za 2004, 2005 i 2006r. należy do kompetencji tego samego organu podatkowego, co też wyklucza pogląd o istnieniu w tej sprawie zagadnienia wstępnego. Podobnie nie mamy do czynienia z zagadnieniem wstępnym w postępowaniu podatkowym dotyczącym podatku od towarów i usług za styczeń danego roku, w przypadku kontroli legalności decyzji ostatecznej określającej wysokość kwoty podatku do przeniesienia na następny miesiąc z grudnia roku poprzedniego, a także w sytuacji gdy wydawane są rozstrzygnięcia co do wysokości podatku dochodowego oraz podatku od towarów i usług, związane z tymi samymi zdarzeniami prawnymi (por. P.Pietrasz [w:] C.Kosikowski, L.Etel, R.Dowgier, P.Pietrasz, S.Presnarawicz, Ordynacja Podatkowa, Komentarz, LEX , wyd.II).
Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargę.
A.D.