Sprawa ze skargi na decyzję SKO w S. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w opłacie targowej za okres od 1 września 2012roku do 31 października 2012 roku
Sentencja

Dnia 25 września 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Sędziowie: Sędzia WSA Cezary Koziński (spr.) Sędzia WSA Paweł Kowalski Protokolant: Izabela Ścieszko po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2013 roku sprawy ze skargi D. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w opłacie targowej za okres od 1 września 2012roku do 31 października 2012 roku oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/5

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...]Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. nr [...]z dnia [...]określającą D. C. zobowiązanie podatkowe w opłacie targowej za okres od 1 września 2012 roku do 31 października 2012 roku w łącznej kwocie 3.290 zł.

Organ odwoławczy wskazał, iż A przy ul. A w S. (obok pawilonu B), na którym D. C. prowadzi działalność gospodarczą, jest bez wątpienia targowiskiem. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.) targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. W myśl natomiast zasady wyrażonej w art. 15 ust. 3 opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko. Podatniczka w odwołaniu podała, że za teren o powierzchni 24 m2 wnosi już jedną opłatę w wysokości 675,06 zł do Przedsiębiorstwa Komunalnego w S. Skarżąca jednak nie zwróciła uwagi - jak podkreślił organ odwoławczy - że opłata w wysokości 675,06 zł dotyczy czynszu uiszczanego właścicielowi targowiska za wynajmowanie gruntu i wynika z umowy najmu Nr[...] zawartej w dniu 2 czerwca 2008 roku (aneks z dnia 31 grudnia 2010 roku). Opłata dokonywana na rzecz Przedsiębiorstwa Komunalnego Sp. z o.o. w S. i opłata targowa wnoszona na rzecz Urzędu Miasta S. są od siebie niezależne. Opłata najmu wynika z umowy cywilnoprawnej zawartej pomiędzy PK Sp. z o.o. w S., a D. C., zaś obowiązek wnoszenia opłaty targowej wynika z przytoczonego art. 15 ust. 1 ustawy i powstaje z momentem dokonania w danym dniu sprzedaży na targowisku. Opłata targowa stanowi dochód budżetu gminy.

SKO nie zgodziło się z argumentacją skarżącej podaną w odwołaniu, że "absurdem jest wnoszenie dwóch opłat za 24 m2 gołej ziemi, bez żadnych warunków sanitarnych, światła i wody". Fakty te - w ocenie organu odwoławczego - nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia. Zdefiniowane w art. 15 ust. 2 w/w ustawy pojęcie "targowiska" posługuje się szerokim pojęciem targowiska, dla którego istotne jest jedynie prowadzenie sprzedaży określonego charakteru, natomiast nie ma znaczenia fakt w jakim miejscu sprzedaż jest dokonywana.

SKO podzieliło stanowisko organu podatkowego pierwszej instancji o braku przesłanek do zastosowania wobec skarżącej art. 15 ust. 2b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, który stanowi, że opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach i art. 16 tej ustawy, w myśl którego zwalnia się od opłaty targowej osoby i jednostki wymienione w art. 15 ust. 1, które są podatnikami podatku od nieruchomości w związku z przedmiotami opodatkowania położonymi na targowiskach. Jak podkreślono, Prezydent Miasta S. prawidłowo - powołując się na odpowiednie przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) oraz orzecznictwo sądów administracyjnych - uznał i wykazał w uzasadnieniu decyzji, że zobowiązana nie może być podatnikiem podatku od nieruchomości od żadnego z przedmiotów znajdujących się na terenie targowiska. Grunt nie jest bowiem własnością skarżącej, zaś dwa kioski, stoły i zadaszenie stoisk, będące własnością D. C., nie stanowią budynków ani budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane, gdyż nie są trwale złączone z gruntem - są obiektami przenośnymi.

Strona 1/5