Zwolnienie uregulowane w art. 9 pkt 10 lit. "g" ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych /Dz.U. nr 86 poz. 959 ze zm./ nie dotyczy umów pożyczek, udzielonych spółce przez jej wspólnika i to niezależnie od tego, na jaki cel pożyczka taka została przeznaczona.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego Y. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L.-W. i Kazimierza K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 3 czerwca 2004 r. (...) w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych - oddala skargę.
Decyzją z dnia 1 marca 2004 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. określił PPHU Y. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością i Kazimierzowi K. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 24 zł. Ustalono, iż strony w dniu 10 czerwca 2003 r. zawarły umowę pożyczki, na podstawie której Kazimierz K., będący jednocześnie wspólnikiem Spółki Y. udzielił tej spółce pożyczki w wysokości 100.000 zł. Od tej czynności spółka dokonała wpłaty podatku od czynności cywilnoprawnej /2.000 zł i odsetki za zwłokę/, strony umowy złożyły też deklarację PCC-1 w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnej. W deklaracji tej błędnie określono kwotę należnego podatku, przyjmując stawkę w wysokości 2 procent /jak od umowy pożyczki/, podczas gdy należało zastosować stawkę określoną w art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych /Dz.U. nr 86 poz. 959 ze zm./. Konieczne było zatem określenie prawidłowej wysokość zobowiązania w decyzji. Organ podatkowy, odnosząc się do zarzutów strony, iż umowa korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 9 pkt 10 lit. "g" ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wyjaśnił, iż zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 pkt 4 powołanej ustawy przedmiotowa umowa pożyczki podlega opodatkowaniu, jest ona bowiem dla potrzeb podatku od czynności cywilnoprawnych traktowana jako zmiana umowy spółki. Podstawę opodatkowania określa w tym przypadku art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. "d" powołanej ustawy, natomiast stawkę - art. 7 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.
Spółka Y. i Kazimierz K. wnieśli jednobrzmiące odwołania od tej decyzji, w których zarzucili organom podatkowym naruszenie przepisów art. 1 ust. 2 i ust. 3 pkt 4 oraz art. 9 pkt 10 lit. "g" ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Wnosząc o uchylenie i ponowne rozpatrzenie sprawy strony podniosły, iż pożyczka została udzielona Spółce w związku z prowadzoną działalnością i nie stanowiła zmiany umowy spółki. Winna więc być zwolniona od podatku na podstawie art. 9 pkt 10 lit. "g" powołanej ustawy, bowiem przepis ten nie zawiera żadnych dodatkowych warunków podmiotowych, a ustawodawca nie wprowadził rozróżnienia pożyczek w zależności od podmiotów je zawierających. Podkreślenia wymaga, iż sporne umowy pożyczki miały na celu udzielenie czasowej pomocy Spółce, umożliwiającej jej dalszą działalność. Ponadto nie można traktować tych umów jako zmian umowy spółki, gdyż dla tej czynności ustawodawca przewidział formę szczególną - art. 255 par. 3 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych /Dz.U. nr 94 poz. 1037 ze zm./ zastrzega, że zmiana umowy spółki po rygorem nieważności musi być dokonana w formie aktu notarialnego.