Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 grudnia 2021 r. sprawy ze skargi T. S. na akt Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Ł. z dnia [...] roku znak: [...] w przedmiocie odmowy zawarcia umowy o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy 1. uchyla zaskarżony akt; 2. zasądza od Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Ł. na rzecz skarżącego T. S. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. A.M.
T. S., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą A (dalej jako: skarżący) w dniu 10 maja 2021 r. złożył do Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Ł. (dalej jako: organ) wniosek o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwocie 12 000 zł. Wniosek dotyczył dwóch pracowników na okres 3 miesięcy, od maja 2021.
Pismem z dnia 16 lipca 2021 r. organ, działając na podstawie art. 15gga ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 372 z późn. zm., dalej jako: ustawa Covid 19) odmówił zawarcia umowy o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że nie zostały spełnione warunki z ww. przepisu, pozwalające na przyznanie świadczenia. Ocenę spełnienia warunku organ dokonał na podstawie danych zawartych w rejestrze REGON w brzmieniu na dzień 30 marca 2021 r. i w oparciu o dane z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej ustalił, że przeważająca działalność gospodarcza przedsiębiorstwa skarżącego to działalność sklasyfikowana (PKD) kodem 73.20. Tego rodzaju działalność nie jest objęta pomocą branżową tarczy 9.0, zgodnie z art. 15 gga ustawy Covid 19, natomiast wskazana we wniosku klasyfikacja PKD 56.10A nie jest przeważająca.
W skardze na ww. akt skarżący zarzucił naruszenie art. 15gga ust. 1, 2, 9, 11 i 23 ustawy o Covid-19, poprzez:
a) błędne ich zastosowanie i przyjęcie, że ze skarżącym nie może zostać zawarta umowa o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, podczas gdy skarżący spełnia warunki przyznania mu pomocy branżowej z tarczy 9.0, bowiem prowadził od 2017 r. przeważającą działalność o kodzie PKD 56.10.A,
b) błędną i zawężającą wykładnię art. 15gga ust. 2 ustawy o Covid-19 przez przyjęcie, iż wystarczające jest poczynienie ustaleń jedynie na podstawie informacji ujawnionych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a z treści tego przepisu nie wynika nawet, aby ustalenie przeważającej działalności gospodarczej miało się ograniczać jedynie do prostego stwierdzenia, jaki jest kod PKD przeważającej działalności skarżącego zgodnie z rejestrem REGON, konieczne jest bowiem ustalenie, jaka działalność skarżącego była rzeczywiście przeważająca, a więc podjęta przez organ czynność pozostaje w sprzeczności z ratio legis ustawy o Covid-19 i przewidzianego w niej instrumentu pomocowego,
2) błędne ustalenie przez organ stanu faktycznego w sprawie, bowiem oparł się on (wbrew przepisowi) jedynie na informacjach ujawnionych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a nie ustalił, jaka jest rzeczywiście przeważająca działalność wykonywana skarżącego, czego zresztą dowodzą wpisy w rejestrze REGON.