Dnia 05 lipca 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Anna Świderska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk - Drozda Sędzia WSA Bożena Kasprzak Protokolant Przemysław Cieślarek po rozpoznaniu w dniu 05 lipca 2013 roku na rozprawie sprawy ze skargi W. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług za luty 2009 r.. oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. T., w oparciu o art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.), dalej jako "ustawa o VAT" określił W. S. obowiązek zapłaty podatku za luty 2009 roku w kwocie 8.708 zł. W uzasadnieniu wskazał, że w 2009 roku podatnik prowadził działalność gospodarczą pod nazwą P.U.H. W. S. m.in. za pośrednictwem sklepu z elektronarzędziami w B. przy P. W. 16c. W wyniku czynności sprawdzających przeprowadzonych u kontrahentów podatnika: D. K. i P. P., ustalono, że posiadają oni faktury VAT, wystawione przez jego firmę, niezaewidencjonowane w rejestrach sprzedaży i nierozliczone przez niego w deklaracjach VAT-7. Ustalono, że D. K. posiada 57 faktur VAT wystawionych w miesiącach od marca do grudnia 2008 r., w lutym, kwietniu, maju i lipcu 2009 r. oraz styczniu 2010 r., a P. P. posiada 56 faktur VAT wystawionych w miesiącach od lutego do grudnia 2008 r., a także w styczniu, lutym, kwietniu i maju 2009 r. W trakcie kontroli podatkowej podatnik wyjaśnił, że zawiadomił organy ścigania o przestępstwie popełnionym przez swojego pracownika M. J., który wystawiał faktury VAT na fikcyjną sprzedaż i naprawy elektronarzędzi różnym podmiotom gospodarczym celem odliczenia przez nich nienależnego podatku VAT. W zamian za spreparowane faktury jego pracownik, otrzymywał od klientów połowę wartości podatku VAT. W lutym 2009 r. nie zostało zewidencjonowanych i rozliczonych 15 faktur VAT , w których łącznie wskazano kwotę podatku VAT w wysokości 8.708 zł.
Od powyższej decyzji pełnomocnik strony wniósł odwołanie, żądając uchylenia jej w całości i umorzenia postępowania w sprawie. W uzasadnieniu stwierdził, że zakwestionowane dokumenty nie są fakturami, lecz są sfałszowanymi, podrobionymi dokumentami i w związku z tym nie można twierdzić, że w oparciu o nie może powstać po stronie podatnika jakiekolwiek zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku VAT. Organ nałożył na stronę ciężar podatkowy nie znajdujący oparcia w treści art. 108 ustawy o VAT., a dodatkowo faktycznie ukarał podatnika, który wykrył oszustwo.
Utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., w decyzji z dnia [...]., stwierdził, że obywatelskie zachowanie podatnika nie decyduje o treści decyzji, która powinna być wydana na podstawie przepisów prawa podatkowego. Odwołując się do orzecznictwa sądów administracyjnych zauważył, że podatnik odpowiada za działania swoich pracowników oraz innych osób dopuszczonych do podejmowania czynności związanych z działalnością firmy.
Nie zgadzając się z decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Ł., pełnomocnik strony wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł., zarzucając organom naruszenie: art. 108 ust. 1 i 106 ust. 1 ustawy o VAT; art. 120, 121 § 1, 122, 125 § 1, 187 § 1 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej "O.p."; art. 2 Konstytucji. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącego powtórzył argumentację podnoszoną w odwołaniu od decyzji organu I instancji, że suma wykazana w sfałszowanych fakturach nie może być utożsamiana z kwotą podatku VAT, a w konsekwencji nie może rodzić zobowiązania podatkowego, w tym zobowiązania z art. 108 ustawy o VAT. Zdaniem strony skarżącej M. J., wystawiając i wprowadzając do obrotu sfałszowane dokumenty, działał całkowicie poza zakresem umocowania, a więc nie w imieniu podatnika. Tym samym skarżący nie może ponosić odpowiedzialności na gruncie prawa podatkowego za działania pracownika, które nie odbywały się przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych, lecz jedynie przy sposobności zatrudnienia, ponieważ nałożenie ciężaru podatkowego na określoną osobę związane jest z zachowaniem tejże osoby, a nie osób trzecich. Dodatkowo skarżący zauważył, że nie ma podstaw do obciążania go podatkiem na podstawie art. 108 ustawy o VAT, w sytuacji gdy on sam swoim działaniem, poprzez zawiadomienie organów ścigania o ujawnionej przestępczej działalności swojego pracownika wyeliminował ryzyko utraty wpływów do budżetu państwa.