Dnia 6 grudnia 2022 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (spr.) Asesor WSA Grzegorz Potiopa Protokolant Asystent sędziego Daria Przybylska-Cieplucha po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2022 roku sprawy ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 20 maja 2022 r. nr 1001-IEW-1.4121.6.2022.11.KBK w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w podatku dochodowym od osób fizycznych za poszczególne miesiące 2016 r. oraz niektóre miesiące 2017 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję w części dotyczącej orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności podatkowej jako członka zarządu A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wraz ze spółką w podatku dochodowym od osób fizycznych za luty - maj i sierpień - listopad 2016 r., wraz z odsetkami za zwłokę od tych zaległości i kosztami postępowania egzekucyjnego; 2. w pozostałym zakresie oddala skargę; 3. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi na rzecz skarżącego J. K. kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z 31 grudnia 2021 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew (dalej jako: "NUS", "organ I instancji") orzekł o solidarnej odpowiedzialności podatkowej J. K. (dalej jako: "skarżący") ze spółką A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Łodzi za zaległości podatkowe tej Spółki w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń za luty-maj, sierpień-grudzień 2016 r., styczeń-luty 2017 r. w łącznej wysokości 6.463 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 2.863 zł oraz kosztami postępowania egzekucyjnego w łącznej kwocie 422,13 zł.
Następnie zaskarżoną decyzją z dnia 20 maja 2022 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Łodzi (dalej jako: "DIAS", "organ odwoławczy"), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm., dalej O.p.) uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności podatkowej skarżącego jako członka zarządu Spółki, wraz ze Spółką, za koszty postępowania egzekucyjnego w wysokości 422,13 zł i w tym zakresie orzekł o jego solidarnej odpowiedzialności z ww. Spółką za koszty postępowania egzekucyjnego w wysokości 74,70 zł, w pozostałej części utrzymując w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że spółka złożyła we właściwym Urzędzie Skarbowym deklaracje PIT-4R za 2016 r. i 2017 r., wykazując zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za poszczególne miesiące 2016 r. i 2017 r. Spółka dokonała zapłaty wyłącznie zaliczki za czerwiec i lipiec 2016 r. i częściowo w toku czynności egzekucyjnych za styczeń 2016 r. Organ uznał, że zaistniały pozytywne przesłanki do orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności skarżącego ze Spółką, w trybie przepisu art. 116 O.p., ponieważ w terminie płatności zobowiązań z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych tj., w okresie od 21 marca 2016 r. do 20 marca 2017 r. skarżący pełnił funkcję Prezesa Zarządu spółki, ponadto postanowieniem NUS z 17 maja 2019 r. umorzono postępowanie egzekucyjne prowadzone wobec spółki - ustalono, że postępowanie egzekucyjne wobec jej majątku nie doprowadzi do zaspokojenia wierzycieli. Jednocześnie w sprawie nie występuje żadna z przesłanek zwalniających skarżącego z odpowiedzialności na podstawie art. 116 § 1 pkt 1a i § 2 O.p. - wniosek z dnia 3 stycznia 2017 r. o ogłoszenie upadłości został złożony zbyt późno, ponieważ spółka znajdowała się w stanie niewypłacalności - w rozumieniu art. 11 ust. 1a ustawy z 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 1228 ze zm. - dalej jako: "P.u.") już w maju 2016 r. Jak również skarżący nie wskazał mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości. Organ II instancji ponownie wyliczył koszty postępowania egzekucyjnego i w tym zakresie uchylił zaskarżoną decyzję organu I instancji i określił je w niższej wysokości.
W skardze na ww. decyzję skarżący zarzucił: