Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 rok
Sentencja

Dnia 29 lipca 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Kowalski (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Tomasz Adamczyk Sędzia WSA Joanna Tarno Protokolant: Asystent sędziego Marcin Olejniczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lipca 2015 roku sprawy ze skargi A. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 rok oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/8

Wyrokiem z dnia [...]. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]. wraz z poprzedzającą ją decyzją Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego Ł. - B. z dnia [...]., określającą A. K. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r.

Sąd uwzględniając skargę podkreślił, że pominięcie przez organ administracji publicznej pełnomocnika jest wadą równoznaczną z niezapewnieniem udziału strony w postępowaniu Odnosząc się do kwestii "załączenia do akt sprawy" pełnomocnictwa, sąd ocenił, że pisma z dnia 15 kwietnia 2011 r. i z dnia 5 maja 2011r. to dokumenty spełniające wymogi pozwalające uznać je za pełnomocnictwo skarżącego udzielone adwokatowi w postępowaniu podatkowym dotyczącym określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w konsekwencji sąd stwierdził, że doręczanie wszelkich pism w postępowaniu podatkowym skarżącemu - a nie jego pełnomocnikowi - naruszało art. 123 § 1, art. 136 i art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 11 lipca 2014 r. oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej. Podzielając stanowisko sądu pierwszej instancji NSA podkreślił, iż w aktach znajdują się dokumenty, z których wynika, iż skarżący wskazał adwokata jako swojego pełnomocnika, a pełnomocnik ten potwierdził, że jego wolą jest reprezentowanie skarżącego.

W efekcie powyższego kolejną decyzją z dnia [...]. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego Ł. - B. ponownie określił A. K. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2006 w kwocie 33 866 zł.

W trakcie postępowania stwierdzono, że w złożonym zeznaniu za rok 2006 podatnik nie wykazał przychodów ze sprzedaży nieruchomości położonej w Ł., przy ul. A. 2a oraz z udziałów w nieruchomościach położonej w Ł. przy, ul B. 13, jako uzyskanych w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. ze źródła przychodów, o którym mowa w przepisach art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., nr 14, poz. 176 ze zm.), dalej u.p.d.o.f. i określonego zgodnie z przepisami art. 14 tej ustawy. Ustalono zatem, że dochód podatnika z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży nieruchomości położonej w Ł. przy ul. A. 2a oraz z udziałów w nieruchomościach położonej w Ł. przy ul. B. 13, a także z najmu lokali w Ł. przy ul. C. nr 68, ul. A. nr 2a, ul. D. nr 16 i ul. E. nr 110, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych za 2006 rok, faktycznie wynosił 84 884,40 zł (przychód w kwocie 209 182,82 zł - koszty uzyskania przychodów w kwocie 124 298,42 zł). W konsekwencji podatnik zaniżył należne zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 rok o kwotę 30 242 zł.

W szczególności powyższe ustalenia były wynikiem następujących stwierdzeń przyjętych w toku postępowania kontrolnego, tj.:

Strona 1/8