Skarga "H.-W." spółki z o.o. w Ł. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej płatnika i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

Skoro autorskie prawa majątkowe do utworu audiowizualnego nabywa ex lege producent /art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych - Dz.U. nr 24 poz. 83 ze zm./, to wynagrodzenie współtwórców za stworzenie tego utworu nie może być uznane za przychód z tytułu korzystania z praw autorskich lub rozporządzania prawami autorskimi, o którym mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi "H.-W." spółki z o.o. w Ł. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 22 lutego 1999 r. w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej płatnika i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 55 ust. 1 powyższej ustawy - zasądził od Izby Skarbowej w Ł. na rzecz skarżącej spółki dwieście złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/6

Decyzją z 16 listopada 1998 r. inspektor kontroli skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. ustalił odpowiedzialność podatkowa płatnika - spółki z o.o. "H.-W." w Ł. "z tytułu niewypłacenia prawidłowej wysokości zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych" oraz określił wysokość nienaliczonej, niepobranej i niewypłaconej zaliczki w 1997 r. w kwocie 756 zł z tytułu umowy o dzieło zawartej 27 lutego 1997 r. z Bogusławem P. a także określił odsetki za zwłokę od niewpłaconej zaliczki, liczone od dnia 7 czerwca 1997 r. do dnia wydania decyzji, w kwocie 557,20 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania spółki Izba Skarbowa w Ł. decyzją z 22 lutego 1999 r. (...) utrzymała w mocy wymienioną decyzję inspektora kontroli skarbowej. W uzasadnieniu podała, że umową o dzieło z 27 lutego 1997 r. spółka powierzyła Bogusławowi P. wykonanie prac w charakterze II kierownika produkcji przy realizacji filmu reklamowego za wynagrodzeniem w kwocie 12.600 zł. W maju 1997 r. od kwoty umownej płatnik naliczył, pobrał i odprowadził do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy według stawki 20 procent, tj. w kwocie 1.260 zł, ustalając normę kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50 procent, tj. 6.300 zł. W toku kontroli inspektor kontroli skarbowej stwierdził zawyżenie kosztów uzyskania przychodów o 3.780 zł /6.300-2.520/ i zaniżenie pobranej zaliczki o 756 zł /2.016-1.260/ oraz uznał, że powyższa umowa nie określa przedmiotu prawa autorskiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a II kierownik produkcji nie jest twórcą w świetle art. 69 tej ustawy; zakres umowy obejmuje czynności II kierownika produkcji, a nie konkretny utwór autorski. Zatem inspektor zakwestionował zastosowanie 50 procent normy kosztów i orzekł o odpowiedzialności podatkowej płatnika. Dalej Izba przedstawiła argumentację uzasadniającą stanowisko, że II kierownik produkcji nie jest twórcą, stwierdzając w konkluzji, że Bogusław P. nie wykonywał prac twórczych, nie tworzył dzieła i nie był twórcą ani współtwórcą w świetle zawartej umowy /z 27 lutego 1997 r./, która w istocie była umową zlecenia. Skoro nie prowadził prac twórczych, to nie uzyskał przychodów z tytułu korzystania z prawa autorskiego i praw pokrewnych lub rozporządzania tymi prawami, a zatem brak jest podstaw do zastosowania 50 procent normy kosztów uzyskania przychodów. Izba Skarbowa za niezasadny uznała zarzut naruszenia art. 21 par. 3 Ordynacji podatkowej, gdyż wydana decyzja o odpowiedzialności podatkowej płatnika została wydana w trybie art. 30 par. 1 ordynacji.

W skardze spółka "HW" podniosła zarzut naruszenia prawa materialnego. Zwróciła uwagę na pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji treści par. 5 umowy, z którego wynika, że II kierownik produkcji filmu przenosi na zamawiającego prawa autorskie do dzieła stanowiącego jego wkład twórczy w utwór audiowizualny; każda umowa o działo dotycząca współuczestniczenia w procesie twórczym jest jednocześnie umową rozporządzającą na rzecz producenta w przedmiocie praw, których ta umowa dotyczy. Forma stosunku prawnego, w ramach którego są wykonywane prace twórcze, nie ma znaczenia w zakresie wysokości normy kosztów uzyskania przychodów. Dla zastosowania właściwych przepisów podatkowych jest obojętne czy prace twórcze są wykonywane w ramach umowy o pracę, czy też umowy o dzieło lub zlecenia.

Strona 1/6