Sprawa ze skargi na decyzję SKO w Łodzi w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędziowie: Sędzia NSA Paweł Janicki Asesor WSA Agnieszka Gortych-Ratajczyk (spr.) po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 11 maja 2022 r. nr SKO.4140.89.2022 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/12

Decyzją z dnia 11 maja 2022 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, po rozpatrzeniu odwołania S. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Łodzi, na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 72 § 1 pkt 1 i art. 74a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) dalej O.p. w związku z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 ze zm.) dalej: u.p.o.l., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Zgierza z dnia 9 grudnia 2021 r. odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2020 rok.

Jak wynika z akt sprawy, w dniu 12 lipca 2021 r. Spółka wystąpiła o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2020 rok w kwocie 105.803,00 zł. Zdaniem Spółki za uwzględnieniem wniosku przemawia zmiana interpretacji przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych orzeczona wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 oraz fakt niewykorzystywania posiadanych nieruchomości w miesiącach kwiecień, czerwiec i listopad 2020 roku do prowadzenia działalności gospodarczej w związku z brakiem prawnych możliwości prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej w okresie obostrzeń związanych z epidemią Covid-19.

W odpowiedzi na wezwanie organu strona wyjaśniła, iż nieruchomości we wskazanych we wniosku okresach były wpisane do ewidencji środków trwałych, Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych a koszty utrzymania nieruchomości były wpisywane do kosztów uzyskania przychodów. Spółka dodała, że korzystała z tzw. "tarczy kryzysowej" Polskiego Funduszu Rozwoju oraz otrzymywała środki na wynagrodzenie postojowe dla pracowników, Spółka powołała się także na przepisy, na podstawie których nie mogła prowadzić działalności gospodarczej.

Decyzją z dnia 9 grudnia 2021 r. Prezydent Miasta Zgierza, na podstawie przepisu art. 207 § 1, § 2, art. 210 § 1, § 2 oraz art. 75 § 1 w związku z art. 72 § 1 pkt 1 O.p., odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2020 rok.

Organ I instancji, przywołując brzmienie przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. oraz rozstrzygnięcie TK z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19, wyjaśnił, iż w ocenie Trybunału przedsiębiorcy nie mogą być obciążani wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności gospodarczej. Opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów lub budynków - niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej - wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą Trybunał uznał za niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Organ zwracając uwagę na użyte przez TK określenie "niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej" stwierdził, że nie można na podstawie przedmiotowego wyroku dowodzić, iż aby opodatkować nieruchomość według najwyższych stawek podatnik musi na nieruchomości faktycznie prowadzić działalność gospodarczą, wystarczająca jest już sama możliwość jej prowadzenia.

Strona 1/12