Z uwagi na unormowania: art. 3 in initio, art. 2 par. 1 pkt 1 in initio ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, art. 5 ust. 1 i 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, a także art. 1 par. 1 pkt 1, art. 104 par. 1 i 2, art. 109 par. 1, art. 110 par. 1 i art. 130 par. 1 Kpa zasadą jest, że egzekucja administracyjna podatku jest prawnie możliwa i dopuszczalna, jeżeli wysokość zobowiązania podatkowego ustalona bądź określona została decyzją administracyjną, decyzja ta doręczona została stronie a także upłynął termin do wniesienia odwołania od tej decyzji.
Okoliczność, że konkretne zobowiązanie podatkowe powstaje z mocy prawa /art. 5 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych/ nie oznacza, że wyżej wymienione przesłanki dopuszczalności egzekucji administracyjnej podatku nie muszą być spełnione.
Urząd Skarbowy w P. wszczął w stosunku do Andrzeja A. postępowanie egzekucyjne w oparciu o wystawiony przez siebie tytuł wykonawczy, którego podstawę stanowiły decyzje określające tegoż Urzędu dotyczące zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące luty, kwiecień, czerwiec, sierpień i październik 1994 r. oraz dotyczące należności w podatku od towarów i usług za miesiące luty, marzec, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i październik 1995 r.
Zarówno decyzje jak i tytuł wykonawczy wystawione zostały w dniu 8 grudnia 1995 r. Decyzje otrzymał dłużnik pocztą dnia 12 grudnia 1995 r. natomiast tytuł wykonawczy, doręczony mu został bezpośrednio przez poborcę skarbowego dnia 8 grudnia 1995 r. W tym samym dniu dokonano zajęcie rachunku bankowego Andrzeja A. w PBG. Jak wywodzą organy egzekucyjne mimo pouczenia go o takiej możliwości, zobowiązany nie zgłosił w stosunku do prowadzonego postępowania egzekucyjnego zarzutów określonych w art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Złożył natomiast w dniu 11 grudnia 1995 r. wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, który postanowieniem Urzędu Skarbowego z dnia 20 grudnia 1995 r. nie został uwzględniony. Wniesione zażalenie, postanowieniem Izby Skarbowej z dnia 1 lutego 1996 r. uznane zostało za niedopuszczalne z uwagi na wniesienie go uchybieniem przewidzianego dla tej czynności terminu.
Mimo, że zażalenie z przyczyn formalnych nie mogło być rozpoznane, z uwagi na ciężar gatunkowy sprawy, Izba Skarbowa w uzasadnieniu swego stanowiska odniosła się do formalnych przez skarżącego pod adresem postępowania egzekucyjnego, zarzutów.
Na żądanie Andrzeja A. Urząd Skarbowy w P.-T. postanowieniem z dnia 3 stycznia 1996 r. ustalił koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 16.422,10 zł.
Postanowienie to zaskarżył zobowiązany zażaleniem z dnia 12 stycznia 1996 r., przy czym uzasadnienie zażalenia sprowadza się w zasadzie do kwestionowania zasadności wszczęcia i prowadzenia egzekucji i jest w swej treści prawie identyczne jak zażalenie na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania egzekucyjnego. Kontynuacją powyższych pism jest skarga wniesiona do NSA. Postanowieniem z dnia 7 lutego 1995 r. Izba Skarbowa nie uwzględniła zażalenia. W uzasadnieniu postanowienia Izba Skarbowa podniosła prawidłowość naliczonych kosztów, natomiast co do pozostałych zarzutów powołała się na uzasadnienie swego postanowienia z dnia 1 lutego 1996 r.
Udzielając odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa w pełni podtrzymała swoje stanowisko zawarte w wydanych dotychczas, opisanych wyżej postanowieniach, a ustosunkowując się dodatkowo do zarzutów zawartych w skardze wyjaśniła co następuje.
Zarzut bezzasadnego wszczęcia postępowania egzekucyjnego jest bezpodstawny. Skarżący w swej skardze /również w poprzednich pismach procesowych/ przyznaje, że zaległość podatkowa powstała. Nastąpiło to z jego winy. W przypadku powstania zaległości Urząd Skarbowy miał prawo wszcząć i prowadzić postępowanie egzekucyjne i nie był związany składanymi przez zobowiązanego deklaracjami dobrowolnego uiszczenia należności w terminie późniejszym.