Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Kasprzak, Sędziowie Sędzia WSA Paweł Kowalski, Asesor WSA Grzegorz Potiopa (spr.), Protokolant St. asystent sędziego Paweł Pijewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2022 r. sprawy ze skargi Ł. Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 5 kwietnia 2022 r. nr SKO.4140.363.2021 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2018 r. oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Skierniewicach, po rozpatrzeniu odwołania Ł. Ł.1 z siedzibą w Ł. (dalej także: Spółka, Skarżąca lub Strona), decyzją z dnia a 5 kwietnia 2022 r. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta Ł. z dnia 29 listopada 2021 r., określającą wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2018 rok.
Z akt sprawy wynika, że decyzją z dnia 30 października 2019 roku, Burmistrz Miasta Ł. określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości, za 2018 rok, w kwocie 282.903,00 zł.
Spółka złożyła odwołanie od ww. decyzji.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi decyzją z dnia 9 marca 2020 roku, uchyliło tę decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Burmistrz Miasta Ł. decyzją z dnia 29 listopada 2021 roku określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości, za 2018 rok, w kwocie 282.903,00 zł, opodatkowując:
- 71.094,00 m2 powierzchni gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej,
- 87,00 m2 powierzchni gruntów pozostałych,
- 174,38 m2 powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych,
- 9.931,00 m2 powierzchni użytkowej budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej,
- 841.373,57 zł wartości budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Spółka złożyła odwołanie od tej decyzji.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Skierniewicach decyzją z dnia a 5 kwietnia 2022 r. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta Ł. z dnia 29 listopada 2021 r., określającą wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2018 rok, w kwocie 282.903,00 zł.
SKO posiłkując się uzasadnieniem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 lutego 2022 roku o sygn. akt III FSK 4049/21 (dostępne podobnie jak niżej wskazane orzeczenia na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl/cbo/query) wskazało, że związek danej nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej oznacza także związek pośredni czy też potencjalny, służący prowadzonej działalności i nie może być utożsamiany jedynie z działalnością faktyczną. Podatek od nieruchomości nie nawiązuje w swojej konstrukcji do efektów ekonomicznych uzyskiwanych przez jej wykorzystywanie. Decydujące znaczenie ma bowiem to, że podstawę opodatkowania gruntów stanowi ich powierzchnia a nie jest to ważne z punktu widzenia omawianej regulacji, jak intensywne jest wykorzystywanie tych nieruchomości i jakie przynosi to efekty gospodarcze. Dla celów tego podatku nie ma zatem znaczenia, czy nieruchomość jest wykorzystywana do celów prowadzenia działalności gospodarczej, a jeżeli tak, to jak intensywnie. W świetle art. 1a ust. 1 pkt 3 art. 1a ust. 2a pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170 z późn., dalej także: u.p.o.l.) nie ma też znaczenia cel nabycia nieruchomości, pochodzenie środków na jej zakup, fakt, czy nieruchomość wchodzi w skład przedsiębiorstwa, nie mają wpływu również umowy zawarte pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości. Niewykorzystywanie w danej chwili nieruchomości lub jej części do wykonywania działalności gospodarczej nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą.